Kıbrıs’ın önemli sanatçılarından biri olan Ümit İnatçı ile sanatı ve şiiri üzerine…

Rabia Çelik Çadırcı: Birçok kitabınızın yanı sıra “Kutsanmış Vahşet” adlı şiir kitabınızı da okudum; kutlarım… “Gizlenmiş hakikatin peçeli yalanından/Başka neyim?” Kitapta yer alan “Şiir Ne Ki?” başlıklı şiirinizden alıntıladığım bu dizeler eşliğinde sormak isterim: “Kutsal Vahşet” içerisinde yer alan şiirlerin poetikası ve kitabın yolculuğuyla ilgili neler paylaşmak istersiniz? Şiir “özü saklanan söz” müdür?

Ümit İnatçı: Evet, her alanda vahşeti kutsayan bir insan yapısının merhameti küçümseyen bir akla evrildiğini hep birlikte gözlemliyoruz. Esirgemenin küçümseyici bir insan zafiyeti olduğu zamanlardan geçiyoruz. Spor, kültür, politika, kitle iletişim mecraları, nereye baksak bir iktidar olma talebi ve ısrarıyla karşılaşıyoruz. Sevmek bile bir güç egzersizine dönüşüyor. Her yüceltmenin arkası mutlaka bir adanmışlık ve kendinden vazgeçme var. Kendinden vazgeçebilecek kadar gözü kararmış bir kafa yapısının geleceği eşik vahşetin kendisidir… Kitapta şiirin bir vicdan muhafızı gibi içten içe dolaştığından bahsediyorum. İç aynı zamanda özün kendisidir ve soyuttur saklı kalan bir söz metaforuna başvurmam bu yüzdendir. Şiiri inşa eden sözcükler bir anlamı ifşa etmek içindir belki ama sözün özü her zaman dipte depreşen bir tinselliğe aittir.

Rabia Çelik Çadırcı: “Kuşatılmış erdem ve kutsanmış vahşet arasında bir benlik damıtırken kişi, içine düşüp çıktığı çukurlardan yorulur; medeniyet dediğin, bu yorgunluğun kendisidir. Sanat kültürel bir atık arıtma tesisidir –onsuz medeniyet olmaz– çünkü hep pusudadır vahşet. Şiirde buralarda gezinir işte, bir vicdan muhafızı gibi, içten içe.”

“Kutsanmış Vahşet” kitabınızın arka kapağında bulunan özdeyişiniz üzerine, edebiyat, sanat veya şiirin mevcut toplumda nasıl bir yer edindiğiyle ilgili neler söylemek istersiniz?

Ümit İnatçı: Sanatın tüm alanları yüksek kültür kademesinde yer alan........

© Edebiyat Burada