Yerli kültürün faili bireydir. Kitle kültürünün ise topluluktur.

Kitle kültürü suni ruhsuz kaba görünüm arz eder. Öyle ki bu kültürün kullanacağı enstrümanlar maddidir. Malumunuz 1800-1900 yılları sanayileşme ve teknoloji çağıdır. Dolayısıyla kitle kültürü bu çağın ürünü olarak karşımıza çıkar. Sanayileşmenin getiresi olduğu gibi götüresi de söz konusu. Teknolojik gelişmeler adeta yerli kültürleri kurutup yerini kitle kültürüne terk etmiştir. Derken şehir hayatının stresi ferdi yalnızlığa itip ruhsuz yığınlar türetmiştir. Bundan daha da öte bunalımın eşiğine gelmiş kitleler ruhunun susuzluğunu telafi edecek hemen her sese kulak kabartmak mecburiyetini hissetmişlerdir. Amerikan sağının kültür meseleleriyle ilgilenmesi bu yüzdendir. Örnek mi? İşte kürtaj politikalarıyla siyasi arenada güç kazanmaları bunun en bariz örneğini teşkil eder.

Hele insanlığın içinde bulunduğu medeniyetin yapısı bozulmaya bir görsün, ister istemez kültür hayatı düzensiz bir hale girip kitleler bozulan medeniyetin yıkılmasını daha da çabuklaştırır hale gelebiliyor. Hele fertler kendi öz kimliğini yitirmeye bir görsün ister istemez böylesi fertlerin oluştuğu toplumda kargaşalıklar içinde yüzen kitleler oluşması kaçınılmazdır. Hatta bu kitleler göçebe yapısını andıran totaliterleşme eğilim gösterir de. Faziletten ve maneviyattan nasibini almamış kitleler bu çağın problemidir maalesef. Sayıları azda olsa fazilet ve maneviyat içeren topluluklarda var olup bunlar maddi ve manevi dengeyi sağlamış kitleler olarak telakki edilirler. O halde bu iki tip kitleleri şöyle kategorize edebiliriz:

“-Kaba ve zevksiz görünüm arz eden suni kitleler,

-Hayırhah ve fazileti içeren kitleler” diye.

Şayet faziletli ve erdemli şehirlerin vücut bulmasını istiyorsak tarihi misyonumuza uygun bilge insan ve ‘alperen’ tipi insan yetiştirmemiz gerekiyor. Zaten Türk-İslam medeniyeti bu iki insan tipi sayesinde üç kıtada damgasını vurabilmiştir. Belli ki Osmanlı yükselişten düşüşe geçmesinin arka planında yatan ana unsur sebep gazi insan tipinin yerine tüccar, sanayici ve üretici insan tipine dönüştürememesidir. Tarihi süreçte alpliği tarif ederken yiğitlik kahramanlık ve cesaret timsali bir tip insan olarak tarif ederiz hep. Tabii kavramları tanımlamak iyi hoşta, fakat bugünün sanayi toplumunda bu tanımlamayla bir yere varamayız. Oysaki günümüzde gelinen noktada alpliği at üzerinde kılıç sallayıp üç kıtada hüküm süren kahraman yerine atın üzerinden inip bilgisayarın başına geçmiş kahraman olarak tanımlarsak daha bir gerçekçi ve inandırıcı oluruz. Hala geldiğimiz noktada geçmişe özlem duyaraktan Türk’ün Ergenekon’dan çıkış destanıyla demiri dövmesiyle kendimizi avutuyorsak bu demektir ki yaşadığımız sanayileşmiş bilgi toplumuna bizim verebileceğimiz herhangi bir katkımız yok demektir. Yaşadığımız çağda asıl maharet eren’lik vasfımızı yitirmeksizin çağın gerçekleriyle yüzleşebilecek; bir elde Kur’an, diğer elde bilgisayar donanımlı alperen gençlik yetiştirebilmektedir. İşte böylesi donanıma haiz alperen gençliğin oluştuğu toplumda hayırhah kitlelerin doğması an meselesidir diyebiliriz. Bakınız bir Müslüman âlimi;........

© Enpolitik