İşçi ve emekçilere yönelik sermaye ve devlet baskısına karşı mücadelenin geliştirilip yaygınlaştırılması için gösterilen çaba, sömürü ve baskı sistemine karşı olma iddiasının toplumsal pratikteki ölçüsünü oluşturur. Sömürülen sınıf ve ezilen toplumsal kesimlerin daha iyi koşullarda yaşama güdüsü ve istemiyle bağlı olarak gelişen mücadelenin kendiliğinden ya da siyasal bilinç unsurlarının daha etkin tarzda işlev gördüğü biçimleriyle ortaya çıkmasının çok çeşitli etkenleri olduğu ancak en ağır koşullarda dahi bir biçimde uç verdiği, tarihsel bir veridir.

Günümüzde de gerek uluslararası alanda gerek Türkiye’de, iktisadi-sosyal ve çeşitli politik taleplerle kapitalist emperyalizme ve egemen sınıfların militarist saldırganlığına karşı mücadelede öne çıkanlar işçi ve emekçilerdir. Siyonist barbarlığa ve ilhakçı politikalarına karşı İspanya, İtalya, İngiltere ve ABD’de yükseltilen protestolar bunu bir kez daha gösterdi. Yine her bir ülkede, sermaye ve devlet baskılarına karşı şu ya da bu düzey ve yaygınlıkta sürmekte olan protesto ve direnişleri gerçekleştirenler asıl kitlesiyle emekçilerdir. Türkiye’de de açlık sınırı altındaki koşullarda yaşamaya mahkum tutulmak istenen işçilerin özellikle genç kuşakları, henüz ülke düzeyinde birleşik bir hareket özelliği kazanamamış olsa da birbirlerinin direnişinden de öğrenerek ücret artışı, iş güvencesi ve güvenliği, sendikal ve siyasal örgütlenme özgürlüğü için direniyorlar. Güncel ancak son olmayan örnekler Urfa’da Özak, Diyarbakır’da Lufian Tekstil işletmeleri işçilerinin direnişidir.

Bu direnişler sadece işçilerin talepleri........

© Evrensel