8 Mart haftasına girdik. Martın ilk haftası kadına dair yazılar yazmaya başlayalı kaç sene geçti bilmiyorum, bir ömürdür belki. Yalnız gazetedeki köşe de değil, dergiler, ekler, paneller, söyleşiler. Toplumsal cinsiyet eşitliği, İstanbul Sözleşmesi, 6284, Medeni Kanun’da istenen değişikliklerin kadınların hayatında yaratacağı riskler, kadına şiddet, görünmeyen ev emeği, kayıt dışı çalıştırılan kadınların istatistikleri, anneliğin istihdamdan düşürdüğü kadın yüzdesi, işçi kadınların erkeklere nazaran karşılaştığı toplumsal, ailevi, mahalli baskılar, analığın kutsal kılınması kadın kimliğinin tu kaka olması, iktidarın makbul kadın sınırları, kadına mobbing, mansplaining, başardı sanılan kadının yüzleştiği imposter fenomeni, gaslighterlarla mücadele, iştirak nafakası, başımızdaki namus belası, kravata bağlı ağır tahrik indirimleri karşısında hani öz savunma hakkı...

Bitmiyor ki.

İnsan bir yandan “Bu konu çok devasa, asla bitmeyecek, davası kaç nesil sonra çözülebilecek?” diye düşünüyor bir yandan da “Daha nesini anlatalım, tüy bitti dillerimizde.”

Geldi 8 Mart haftası, yine neresinden, hangi birinden anlatmak lazım diye düşünürken senaristi, yapımcısı, yönetmeni kadın olan Bahar dizisini izledim.

Kahkahalar ve gözyaşları ile aynaya bakar gibi izledim.

Hani bir afet anında, canını kaybedenler, ağır yaralılar ve büyük bir enkaz varken afet ekibine sıra gelmez ya, demek istediğimi en iyi deprem bölgesinde arama kurtarmaya gidenler anlar.

Onca acı, kayıp, yokluk, yoksunluk içinde insan dururken, sıra gelmez onlara “Sen nasılsın?” demeye. Etik de olmaz zaten kimsesi ölmemiş, kendi sakat kalmamış, evinden yurdundan olmamışların durumdan yakınması.

O yüzden o sorulmayan nasılsınların verilmeyen cevapları içeride şişer de şişer.

Bahar, dışarıdan ne güzel görünen hayatların içindeki kadınlara sordu işte birden “Peki sen nasılsın?”

Açıldı kilitli kapılar, sussam olmuyor.

Bir güçlü kadın lafı uydurdu sistem, erkek için hayatın olağan akışını bir kadın başarınca güçlü oluyor. Ekonomik özgürlüğün var, yüzün de gülüyor, lafını esirgememeyi öğrenmişsin, hem de sosyalsin... Ne kadar güçlüsün bebeğim?

Kızının ödül törenini kaçırdı Bahar, gizli gizli çalıştığı TUS sınavına girebilmek için. Kendi kendine söyleniyordu: “Bu seferlik böyle oldu annecim, umarım affedersin.”

Babanın o törenden haberi bile yok, kimse onu gelmedi diye suçlamayacak, babalar çalışır, annelerin öncelikli işi evlatlarına yol açmak.

Babalar oldukları anlarla hatırlanır hayatta, anneler orada olamadıklarında.

Büyüyüp oturursa insan terapist koltuğuna, babada sevilecek huy arar ve anneyi kurban rolünden çıkarmak için ondan nefret edebileceği bir unsur.

Bebekliğinde emzirmek için uyanırsın, biraz büyüdüğünde cesareti babadan öğrenir sanır ama kabus gördüğünde yanında anneyi arar. Ergenlikte baba otoriteyi sağlar, kolaydır aslında yasak ve ceza. Bir ergenin kişilik geliştirmesi için anneyi yıkıp geçmesi gerekir, hele de kız çocuklarının. Annesi gibi olmayacağını ispat etmek ister kendine zira hep yorgundur ve geçmişi genelde pişmanlıkla doludur annenin.

Öylece durursun evladın jiletten keskin sözleri yüzüne söylerken, gözyaşların içine akarken kendini teselli edersin, “Ne de güzel ezip geçiyor beni, güçlü evladım benim.”

Hep büyüdüğünde seni anlamasını umarsın bir de senin hatalarını yapmamasını.

Hiç sırası gelmedi, konuşamadık. Bu ülkede sayısı belli anneler vardı karakollarda, adliyelerde kollarına girmiş polisler ellerinde kelepçe, dudaklarında kırmızı ruj, başları dimdik doğru bildiğini savunan.

TUS gibi bir sınavı verdikten sonra alkışlanmak yerine, elinde bir pasta, bir mum, ödül törenini kaçırdığı kızının kapısında affedilmek için ağlayan Bahar gibi, o kelepçeli dimdik duruş evde evlat kapısında “Beni affet mecburdum doğru bildiğimi söylemeye, seni düşünmediğimden değil, en çok da seni düşündüğümden” diye bitmedi mi sanıldı?

Kolay mıydı TOMA’ların önüne çocukları evde bırakıp ne olur olmaz diye yemeği bol yapıp çamaşırları yıkayıp evi toplayıp dikilmek.

Erkekler işe gidiyordu, yalnızca işe.

Biz işe giderken akşama ne pişeceğini, veli toplantı tarihini, özel dersin gerekip gerekmediğini, ilaçlarının bittiğini, bu çocuğun neden bu aralar az yediğini, camların artık silinmesi gereğini saya saya gittik.

Yapılacakları içimizden sürekli tekrarlamasak unuturduk, biz unutursak sistem çökerdi.

Sökükler dikilecek, okul kıyafeti ütülenecek, nevresimi kaç gün oldu mecbur değiştirilecek, biraz dertliydi başarılabilirse akşam azıcık sohbet edilecek.

Dur bakalım akşam da kapanmadan eczaneye uğranacak, market, manav, kırtasiye eli cebinde eve giren anne kaç tane? Kaç anne zil çalarak girebildi evine?

Timur gibi ciğeri beş para etmez adamlar kariyerlerinde hiçbir bariyere takılmasın diye onlarca sene kendini çocuklara adasın da kadın, o diplomalar, hevesler, ukdeler, içte işte o........

© Evrensel