Yazı günüm değişti.

Biraz buruldum başta, pazar sabah kahvaltılarına konuk olmak gibi bir hisse tutunmuştum bu köşeye başlarken.

Hani tüm ailenin bir arada olduğu, özenilmiş, uzun kahvaltılarda, ekmek sepetinin yanında masada yer alan gazetede bir köşede durmak... Çocukluk hayalimdi.

Sonra dedim ki ne öyle kalabalık sofralar kaldı ne de ağız tadı.

Hayat yazmayı planladığımız konular üzerine dağ deviriyor, yaşamayı hayal ettiklerimizi siyanürleyip geçiyor.

Bir sosyal medya kullanıcısı yazmış, öyle masum bir soru ki özünde: Daha ne olması lazım AKP’nin gitmesi için?

22 senede başımıza gelen ve toplumsal travma olarak kabul edilen olayları maddeler halinde dahi yazmak bir köşeye değil sayfaya hatta gazeteye sığmıyor.

Bizim ahvalimiz artık Amin Maalouf’un “Her şeye üzülen ama hiçbir şey yapmayan insanlar” tanımını bile aşıyor.

Depremin birinci yılında kahroluyoruz, üzerine İliç’te bir iş cinayeti, doğa katliamı ve ardında yatan bağışlar, isimler, rant pazarı...

Kahroluyoruz yine çünkü artık kahır bizim en iyi bildiğimiz şey. Üzüntüden, kederden, öfkeden kahrolmak tavımızda var artık, mayamıza karıştı.

Bizi çiğ etle besler gibi acıyla beslediler, sırasız, süresiz, seri travmaya, acıya boğdular.

Boğdular ki başımızı çıkarıp ne yapılacağına mecal bulamayalım. Kahır, uyuşturur insanı.

Öyle çok yerden, öyle farklı kimliklerden yaraladılar ki iyileşmeye fırsat bulamadık. Sonra da yaralarımızı aldık odağa.

Birbirimize gösterdik, kiminki daha derin diye mukayeseye girdik. Biz yaralıyken başkası iyileşsin istemedik. Daha derin yaralar açıldıkça bir yerlerde, bize dayatılan şükürcülük yaktı lambalarını, hep beterin beteri vardı, var olacaktı. Evren çektiklerimizi görsün ve bizi artık kurtarsın diye umduk. Ecelimizle ölmemize izin vermeyecek topraklarda yaşadığımızı dışarı bağıramadan içten kabullendik ve ölüm erken gelmesin diye iyice tedirgin, temkinli, korkak olduk.

Kader-kısmet dincilerin tesellisi. Bunlar başımıza kendiliğinden gelmedi zaten bir........

© Evrensel