Bu köşeye başlarken, zamansız yazılar yazmayı hayal etmiştim, ben büyürken okuduğum pazar yazıları gibi. Köşeye ‘Geniş Zaman’ adı vermem bundandı.

Herkes ve her şey gibi bu köşe de gündemin debisine kapıldı gitti. Okuyamadığımız kitaplar, izleyemediğimiz filmler yazılamadılar da. İnsan olduğumuzu hatırlatan duygular üzerine yazardım bir ara, aşk, sevgi, özlem, tutku, çocukçalık, çocukluğumuz, nostalji...

Şimdilerde herkes ve her şey gibi ben de paslı hissediyorum kendimi.

İvmelenmek zorluyor. Her sabah yeniden uyanmak için sebepler bulmak, her gecenin sabahına kendini inandırmak, sürekli bir dal aramak artık günlük rutin bir mesai. Yapmayınca duramıyorsun. Sanki dar bir gömlek son düğmesine kadar iliklenmiş, iki beden küçük pantolonla uykuya yatmışsın gibi darlıyor hayat insanı.

Her dert bizim, çözümlerin hiçbiri bize ait değil gibi.

Herkesin yalnızlığı giderek artıyor, gözle görülür elle tutulur bir nesneye dönüştü, sırtlarına bindi, insanlarla birlikte geziyor, bundandır belki sırt ağrımız ve kambur duruşumuz. Sokaktaki insanların yüzleri ödüllük bir sanat filminin en kahır sahnesinden alınmış gibi,

Gülemiyoruz. Gülümseyemiyoruz. Birbirimize sıradan iki insan gibi; diğer her şeyden bağımsız, aynı türün iki canlısı gibi yaklaşamıyoruz. Kim bilir kime oy verdi...

O yüzden bu hafta; arkadaşlık üzerine yazmak istedim. Pek çoğuna göre görece iyi idare ediyorsam sanırım arkadaşlıklarımdır sebebi.

Son bir ay içerisinde, ergenlikten orta yaşa birçok insanın, bitmiş arkadaşlıklar ardından, tınısı aşk acısına benzeyen sitemli özlemlerini dinledim. Denk geldi.

Üzerine düşündüm; neden bitiyordu bu en seçilmiş ilişki şekli?

Karşılanamayan tüm beklentilerimizi, seçtiğimiz arkadaşta biriktirmekten mi? Bir arkadaşlıktan hayatta bizden esirgenmiş tüm sevgi, ilgi ve fedakarlığı beklediğimizden mi?

Albert Camus; Defterler’de şöyle yazmış:

“Gençken, insanlardan verebileceklerinden fazlasını isterdim: Sürekli bir dostluk, kesintisiz bir coşku. Şimdi, verebileceklerinden daha azını istemesini biliyorum: Yorumsuz bir arkadaşlık.”

Hiçbirimiz iyi değiliz ve terapi pahalı. Sizi dinleyen biri ne kadar kıymetli olmalı. Doğru soruları sormak ya da yanıtlar vermek yerine bazen öyle iyi dinler ki karşınızdaki, siz konudan konuya geçerken kendiniz keşfedersiniz neyi nasıl yapacağınızı.

Oğuz Atay ise Tutunamayanlar’da aynı hayali paylaşmanın yetmediği bir........

© Evrensel