Bitmemişiz.

Tarikat yurdunda yanarak, intihar ederek çocuklar öldü, dünya yine döndü, başkentin göbeğinde barış pankartıyla insanlar parçalandı, devam ettik, kıymetlimiz Gezi yargılandı ve gözümüzün bebeği insanlar tutsak edildi, biz kalkıp işe gittik, ekonomik krizden intiharlar başlayalı nice oldu, bir şey olmadı, olmuyordu. Bizi kaç kere vurdular, bir araya gelip de bize kalkan eli bileğinden tutamadık. Yüzüncü yıla yakışır bir tören de olmadı, neyse herkes kendi kutlasın dedik geçtik, kendi coşkumuzdan teselli bulduk.

Kaç senedir sorarım kendime, ne sabır taşıymış bu toprakların mayası, kayası, çatlamaz bir türlü.

Ne koca bardakmış doldur doldur taşmaz. Bu nasıl çekirgedir böyle kaçıncı sıçrayışı?

Bu halkın kırmızı çizgisi nerede diyordum meğer Anayasa’nın kapağındaymış o kırmızı.

Bitmemişiz.

“Darbe Anayasası’dır zaten memnun değildik” deyip pasif kalmadan,” yahu Anayasa’ya uyulsa 3.ye aynı insan girebilir miydi seçime?” kabullenişine düşmeden, “Anayasa Mahkemesi sanki çok liyakatli, geçmiş bazı kararları belli” pesimistliğine kapılmadan, “Tamam belki durum hukuki değil ama olayın öznesi bizi temsil etmiyor.” budalalığına yenilmeden “Dur bir durumu anlayalım önce” atıllığına kapılmadan, “Yerel seçime az kala konu dağılmasın” at gözlüğü takmadan, mevzunun anayasal düzen olduğuna ayıkıp, her şeyi bir kenara bırakıp nasıl da hareketlendik ama?........

© Evrensel