Ey dîrok!
Ey zeman!
Kî kê ji warê kê der dike
Kî kê li warê kê dihewîne?

Murathan Mungan

Zaman öyle göreceli bir kavram ki üzerine sayfalarca özlü söz, şiir, roman, öykü yazılmış. Bir şey yapmıyor, yapamıyorsan geçmek bilmez ama bir şey yetişmesi gerekiyorsa nasıl geçtiği anlaşılmaz. Bir paradoks gibi; o akmayan zamanlar bir araya gelip bir anda yıllar ediverir.
Geçmiyor gibi görünürken bakarsın aynaya, saçların seyrelmiş, göz kenarı çizgilerin derinleşmiş. Bakarsın suyun nadir damladığı yerde parken kabarmış. Yeni boyadın sandığın balkon demirlerin paslanmış. Geçmiş gitmiş yani hiç geçmiyor öylece duruyor sanarken bile. İki sene önce Gezi davasından tutukluluk kararı çıktı. Çıkmaması lazımdı, dava bile açılmaması lazımdı. 732. gün bugün. Hiç sabah olmayacak gibi ağır gecelerden kaç tane yaşandı, korkunç bir deprem yaşandı, iki seçim geçti, kaç çocuk dünyaya geldi, kaç güzel insan bu dünyayı bırakıp gitti, yedi yüz otuz iki gün. Kavala’nın tutukluluğu 7 yılı doldurdu, Demirtaş’ın da neredeyse 8 sene. İlkokula başlayan çocuklar ortaokulu bitiriyor. Tıp okuyan uzmanlığını da tamamladı. Evlenip boşanan olmuştur o kadar yılda, bazılarının pasaportunda sayfalar dolmuştur, kimi insan kanseri yenmiştir kimisi artık demansa girmiştir. Çorlu davasından 6. senede karar çıktı. Emsal karar oldu diye sevindik, yetmez henüz, asıl sorumluları da biliyoruz. Daha hesap kapanmadı ama altıncı yılda gelen karara sevindik. Çünkü nice dava çok daha uzundur sürüyor, kararlar iç yakıyor diye, kıyasen sevindik.

Altı sene, yasını yaşayamadan geçen altı yıl. Kazanın üzerinden 2120 gün geçmiş.........

© Evrensel