“-Bir körler toplumu yaşamını sürdürebilmek için nasıl örgütlenebilir? -Örgütlenmek yeter, örgütlenmek bir bakıma görmeye başlamak demektir.”

Körlük, Saramago

Güzel şeyler duymaya, görmeye, izlemeye, okumaya ihtiyaç duyuyorum, güzel şeylere tanık olmaya, güzel şeylerin bir parçası olmaya, bir güzellikle sarmalanmaya.

Herkes benzer hislerdedir diye düşünüyorum çünkü gırtlağımıza kadar battığımız kötülüğün içinde nefes almak için aklıma gelen ilk yol. Yoksa akmıyor günlük hayat, yarın güneş doğacak gibi gelmiyor insana.

Güzel bir seyahat anısından bahsetmek isterim izninizle bu pazar, gündemden azade. Bana iyi gelmiş olduğundan size de iyi gelebilir umuduyla.

Ekim ayının başında DIDF (Demokratik İşçi Dernekleri Federasyonu) davetlisi olarak Almanya’nın Delmenhorst ve Hannover şehirlerinde iki söyleşiye katıldım.

Beni karşılayıp sanki bir zamanlar elinde büyümüş bir aile üyesiymişim gibi kol kanat gerip ilgilenen, sendikal mücadelenin bir temsilcisi olduğu kadar herkesin Ayhan Abi’si Ayhan Zeytin bana özlemini çektiğim yerel halk örgütlenmesine dair çok güzel hikayeler anlattı, olayın geçtiği yerleri de gezdirerek. Ayhan, babasının da çalıştığı fabrikada bir işçi, sendika yetkilisi, dernek kurucusu. Köklerinin geldiği Makedonyalılardan Almanya’ya göç etmek zorunda kalmış Suriyelilere kadar tüm çocukların imkansızı mümkün eden Ayhan Amcası aynı zamanda. Öyle ki otobüslerce çocuğu ülkeler arası gezdirebiliyor, yoktan gençlik kampları yaratabiliyor, yeter ki çocuklar istesin Ayhan Amcalarından. İşte şimdi ondan dinlediğim bir direnişi anlatacağım.

Delmenhorst 80 binden az nüfusuyla ikisi günlük biri haftalık ve ortalama 7-8 bin tirajlı üç yerel gazeteye sahip bir şehir. 2006 yılında şehirdeki eski bir otel satılığa çıkıyor ve yerel basın aracılığıyla öğreniliyor ki ırkçı, faşist bir iş insanı burayı alıp eğitim merkezi yapmak niyetinde. Hemen dernek binasında bir toplantı yapılıp eylem birliği oluşturuluyor. İlk eylem Sendikalar Birliğinin çağrısı ile yapılıyor. İkinci eylem içinse öğrencilere ulaşalım diyorlar. Hani bizim siyasi muhalefet şimdiye kadar kürsüden gençlere konuşurdu ya hep, aklınıza öyle bir şey gelmesin. Öğrenci dediğim her yaş. Okullarla iletişime geçiliyor, üniversiteler ile de. İkinci büyük eylemin fotoğraflarına bakınca gözlerim doldu. Her yaştan öğrenciydiler yan yana, en küçükleri ailelerinin omuzlarında. Sonrasında sürekli bir eylemlilik hali. Akademi yürüyor, gençler yürüyor, şehrin sakinleri hep eylemdeler. Şehrin bir simgesi olan yüksek su deposuna dev bir pankart asılıyor: Şehrimizde Nazileri istemiyoruz. Belediye binasına bakan meydanda boş bir dükkanın önü “Şikayet Duvarı”na dönüştürülüyor. Herkes oraya şikayetini yazıyor, geceleri de Naziler gelip yakıyor, yeniden yazıyorlar. Otelin........

© Evrensel