Bir bayramın daha sonuna geldik. İnsanların kavuştuğu, memleketine ziyarete gittiği, tatilini yaptığı bir haftanın sonunda içimden siyasi konu yazmak pek gelmedi affınıza mağruren. Ne Akşener ve İyi Parti göresim var ne de Uğur Dündar-Kılıçdaroğlu atışması yazasım.

Bayramda semtten çıkmadım, semtimiz Beyoğlu. 30 sene sonunda belediye el değiştirince, semt de bir günde değişmişçesine, sanki ben yeni bir eve taşınmışım da hangi duvara hangi tabloyu asacağımın hevesindeymişim gibi pek de çıkasım gelmedi semtten ne yalan söyleyeyim. Aynı yerde yeniden başlama heyecanı uzak bir tatilden yeğ geldi.

Bu bayram Beyoğlu’dan kimse gitmediği gibi herkes de gezmeye buraya gelmiş gibiydi. Haliç kıyısında yürüyüş yapanlar, Karaköy’de karşılıklı vapur iskelesinde kalabalık, tramvay durakları iğne atsan yere düşmüyor. İstiklal insan seli akıyor. Gezmeye gelen heyecanlı ve hızlı hareket ediyor, semt sakininin adı üzerinde sakin, onlar semtin tadını çıkarıyor.

Anason İşleri’nin sosyal medya hesabında bir paylaşım gördüm: "Unutma bizi dolması, eski İstanbul meyhanecileri arasında yaygın olan bir Ramazan Bayramı geleneği. Osmanlı döneminde meyhaneler ramazan boyunca kapanırdı. Ramazan sona erdiğinde, genellikle bayramın ilk günü, her barba hatırlı müşterilerinin evine birer büyük kayık tabağı içinde midye dolması gönderirdi. İşte buna “Unutma bizi dolması” denirdi. Bu jest bir davet niteliği taşırdı. Yani kibarca “Meyhaneniz açıldı, bekleriz” denmiş olurdu.”

Osmanlı da öyle bir derya ki siyasal İslamcı dilinde bambaşka bir imparatorluk, tarihçiler elinde bambaşka. Tarihçilerin yazdığını dile getirmek cesaret bazen bu ülkede. Bu bayram yazılabildi diye şaşırdım, “Beni unutma dolması” hatırlatılabildi. Öyle yalan bir tedrisattan geçirdiler ki toplumun bir kesimini “Vay sen dini bayramımla meyhaneyi nasıl aynı cümle içinde yazdın, yüce Osmanlı’nın imanına sen dil uzattın” diye kıyametler de kopabilirdi. Üç kıta yedi denizde hüküm sürmüş imparatorluktaki çeşitliliği anlat anlatabilirsen.

İstanbul’da yaşamakla İstanbul’u yaşamak arasında büyük fark var. On altı milyon insan aynı şehirde yaşıyoruz, acaba kaçımız yaşadığımız şehri tanıyoruz? Kaç camii, kaç kilise, kaç müze, kaç kütüphane var, kaçımız biliyoruz? Sosyalleşmenin anlamı, hafta sonu AVM’lere gidip uğultulu yemek katlarında kahve içmek ve indirimden fırsat yakalamaya indirgenmiş. Kaç insan piknik örtüsünü alıp çimenlere yayılarak kitap okuyabileceği parkların, açık hava konserlerinin, girişi ücretsiz sergilerin, uluslararası üne sahip galerilerin farkında? Kültür ve sanatın, tarihin ve mimarinin, estetik zevklerin ve şehre dair yaşamsal keyfin, birçok noktada sınıfsal olmaktan çıkabileceğinin kaç kişi farkında? Açlık ve yoksulluk sınırı konuşup durduğumuz memlekette ruhun açlığı, bilgiye açlık, güzel bir şey görüp, yaşamaya olan açlığı konuşmaya da sıra geliyor........

© Evrensel