“Peki o zaman PKK’yı neden kınamıyorsunuz?” Bu soruyla ilk olarak, ’93-’95 harbinin en karanlık günlerinde, üniversite duvarlarına katliamları kınayan afişler asarken muhatap olmuştum. Gençliğin verdiği saflıkla, gayet içten ve samimi bir cevap vermiştim bunu soran kişiye. O zamanlar anlamadığım, bunun bir “soru” olmadığıydı. Karşımdaki kişi, vereceğim cevabı merak etmiyordu. Bu soru kılığına bürünmüş itham, yargısız infazın sivil haliydi.

Hamas’ın 7 Ekim saldırısından sonra, Batı’da (ve daha az olsa da, Türkiye’de) muhalifler üzerinde benzer bir terör estirildi, estiriliyor. İsrail’in milyonlarca insanı hedef alan kampanyasına karşı her ses çıkarana, Hamas sempatizanı muamelesi yapılıyor.

Bunun en karikatür örneklerinden biri, İngiliz “İşçi” Partisi milletvekili Margaret Hodge’ın Gazeteci Owen Jones’u bir televizyon yayınında azarlamasıydı. (İşçi Partisinin adına bakmayın. Taban olarak üst-orta sınıfın ağır yer tuttuğu, dümeniyse burjuvazinin elinde bir parti. İşçi-emekçi bir kanadı olsa da). Jones, daha yorumlarının en başında 7 Ekim saldırısını kınadı. Sonradan bu saldırının zeminini hazırlayan işgal rejimini eleştirdi. Böylesi bir “bağlamına oturtma,” tabii ki ana akımın gözünde suç. Milletvekili, yayının geri kalanı boyunca “Hamas’ı kınasana” diye gazetecinin sözünü kesip durdu. Jones’un, “Kınamıştım ya, yine kınıyorum” demesinin bir etkisi olmadı.

Aynı ritüel, iki ay boyunca, farklı kanallarda tekrarlandı. Örneğin geçtiğimiz pazar günü, ABD’deki ilerici Demokratların liderlerinden Jayapal, Hamas’ı defalarca kınamasına rağmen, CNN kendisine ısrarla, “Niye........

© Evrensel