İslami hareket en zorlu sınavlarından birini veriyor. Daha doğrusu, bu sınavı vermemek için elinden geleni yapıyor.

Bir taraftan İslamcı kalemler İsrail’i yerden yere vuran yazılar kaleme alıyor. İsrail’le ilişkileri sürdüren devletlere ve şirketlere öfke kusan bu yazılar, iktidar basınında yayımlanıyor.

Diğer taraftan, iktidar ve ilintili olduğu şirketler İsrail’le o ya da bu şekilde ilişkilerini sürdürüyor.

Bir yandan İslami sermaye grupları İsrail’i kınama mitingleri düzenliyor. Diğer yandan, süregiden işgal sayesinde zenginleşiyor.

Ufak tefek de olsa, İslamcıların da katıldığı (Hatta bazılarının önderlik ettiği) gösteriler, bu ilişkileri kınıyor. AKP’ye liberal İslami muhalefet, ticaretin kesilmesini değil bu ikiyüzlülüğün son bulmasını talep ederken, daha radikal İslami muhalefet, ağırlığını tüm ilişkilerin kesilmesi yönünde koyuyor. Elbette liberallerin sesi ana akımda, radikallerin ise daha çok sokakta çıkıyor.

Fakat durumu gayet karmaşıklaştıran, iktidarın kendi tabanı ve entelektüelleri arasında ciddi bir rahatsızlığın olması. Ve elbette radikal eleştirilerin bu rahatsızlığı perçinlemesi.

Dolayısıyla, iktidar yanlısı yazardan, AKP bağlantılı sivil toplum önderine kadar bir dizi şahıs, İslami sermayeye belirli belirsiz meydan okuyor. “Yargılansınlar” gibi cümleler duyuyoruz arada. Fakat bu talepler hiçbir zaman somutlaştırılmıyor. İÇDAŞ’ı, Züccaciyeciler Derneğini, MÜSİAD’ın önde gelen........

© Evrensel