Kapitalizm, bir sistem olarak en net şekilde kriz dönemlerinde anlaşılır. Türkiye derin bir krizde seyrediyor, hatta çöküş yaşıyor. Paranın değeri hızla geriliyor ve tüm önlemlere rağmen gerileme durdurulamıyor. Bunun doğal sonucu olarak da tüm ücretliler ya da emekliler ayaktalar. Bugünlerde kebap ziyafetleri şenliğinde bütçe görüşmeleri yanında bir de Asgari Ücret Komisyonu toplantıları yapılmaktadır. Doğrusu çok merak ediyorum, ekonomik kriz ortamında ekonomi yönetiminin örtülü IMF ajanlarına terk edildiği koşulda bütçe görüşmelerindeki hararetli tartışmalarda karşı karşıya gelen milletvekilleri her gün bir başka kent yemek kültürü yaşanırken birbirlerine karşı nasıl davranmaktalar! Acaba, köfte ziyafetindeki tavırları mı, yoksa bütçe görüşmelerindeki tavırları mı gerçek zihniyetlerini yansıtır, bilemedim. Vekillerimize afiyet olsun, doğrusu halkın çıkarlarını böylesi cansiperane savunanlar değil ziyafet, her şeyi hak ediyorlar! Neyse, bu konuyu burada bırakıp, başlıktaki konuya dönelim ve kapitalist sistemde devlet aygıtının sermayeye ve emekçiye bakışını anlamaya çalışalım.

Önce asgari ücret konusunu bir-iki cümle ile kısaca yineleyelim. Yükselen fiyatlar karşısında ücreti ve asgari ücreti de yükseltmek kaçınılmaz olmaktadır. Ücret yükseliş hızı ile enflasyon hızı arasındaki fark paranın satın alma gücünü ve asgari ücretin gerçek yükseliş oranını belirler. Kapitalizmin birinci sömürücü yüzü bu konuda derhal karşımıza çıkar. Emekçiler asgari ücret yükselirken doğal olarak mutlu olur. Bu mutluluğun gerçek olabilmesi, enflasyonun durdurulma koşuluna bağlıdır. İlk anda asgari ücret yükselişleri gerçek olarak algılanır, çünkü fiyat artışları gecikmeli olarak devreye girer. Fakat fiyat artışı yaşandığında, artış hızına bağlı olarak, asgari ücretin gücünü baskılar ve emekçi, eski durumuna, hatta koşullara bağlı olarak, eskisinden daha da kötü duruma düşebilir. Bu duruma, yani asgari ücretin arttığı ilk dönemde yaşanan mutluluğun sebebine “para yanılsaması” adı........

© Evrensel