Türkiye’de ezici çoğunluğun üç büyük İstanbul kulübünün taraftarı olması bu coğrafyanın yüzlerce yıldır İstanbul’a sıkıştırılmasının yan etkilerinden sadece birisi. Bu yan etkilerin sıralandığı bir genel tablo oluştursak futbolun zararlı etkileri muhtemelen devede kulak kalır ama özellikle sosyal medyadan kaçamadığımız son 10 yılda bu atmosferin zehrini solumadan futbolsever olmak da imkansızlaştı. Dışarıdan çok az tehdit görmenin de etkisiyle (Trabzon dışında istikrarlı, gerçek bir rakip hiç var olmadı) şımardıkça şımaran ve kendi içinde de rekabetini bu şımarıklığın getirdiği kibir, mızıkçılık, oyunbozanlık, hazımsızlıkla sürdüren “üç büyük” kültürü, nüfuzunun genişliği sayesinde yerel akımları da etkiliyor. Onların tuttukları takıma her şeyi hak gören sempatizanlık alışkanlığı maalesef Ankara’yı, İzmir’i, Trabzon’u, Adana’yı, Bursa’yı, Eskişehir’i de şekillendiriyor. Dolayısıyla “Ülkedeki futbol taraftarları neden her yerde böyle” sorusunun yanıtı bu artık kendi geçmişine, kültürüne, zenginliğine ihanet edecek denli yavanlaşan İstanbul tekeliyle başlıyor. Ancak elbette burada bitmiyor, koca koca “adam”ları temel muhakeme becerilerinden, öfke kontrolünden, empatiden yoksun hale getiren, “Ne olursa olsun kazanalım”cı, “hayatsız” ruh durumunu şekillendiren spor dışı birçok başka etmen var. Dönem dönem bu köşede bu tartışmalara girişmeye çalıştık, sonra gazetedeki arkadaşlarla bu sorunların “Devrimden sonra bile çözülemeyeceğinde” mutabık kaldık! Eh önümüzde örnekler var sonuçta; devrim ülkelerinde dahi, eşitsiz, rekabetçiliğin hüküm sürdüğü koşullarda “büyük kulüpçü” anlayışlar, takım/adam kayırmacılığı ve fanatizm de bir yandan yaşamaya hatta yer yer yaygınlaşmaya devam etmiş. Rekabetin........

© Evrensel