Cumhurbaşkanı Erdoğan geçtiğimiz ay Hatay’da konuşurken ‘Merkezi yönetimle yerel yönetim el ele vermezse, dayanışma halinde olmazsa o şehre herhangi bir şey gelmez. Hatay’a geldi mi? Şu anda Hatay garip kaldı, mahzun kaldı. Şu anda Hatay’daki mevcut yerel yönetim maalesef şu deprem olayından sonra ‘Bad-el harab-ül Basra’ oldu’ demişti. 11 kentte milyonlarca insanı etkileyen felaketten bir yıl sonra yaraların sarılması ve kentlerin yeniden inşa edilmesi için devletin yapması gerekenleri oy şartına ve şantajına bağlıyordu.

Aslında her seçim döneminde bu tür şantajlar yapılıyor. Ama bu seferki öncekileri katlayan cinsten oldu. İnsanların bir yıldır çadır ve konteynerlerde kaldığı, vadedilen konutların çok azının yapıldığı ortadayken bu sözleri söylenebilmesini kolaylaştıran koşullar AKP’nin 22 yıllık iktidarı tarafından yaratılmıştır. Bu süre zarfında devletin, kendisini kimi sosyal hizmetlerden sorumlu gördüğü müktesebat adım adım tasfiye edildi. Ancak AKP’nin geçmişten bir miras aldığını da unutmamak gerekir. Erdoğan rejiminin yaptığı, 12 Eylül rejiminin devamındaki düzenlemelerin üstüne kat çıkmak oldu.

1986 yılında, Özal’ın ANAP’ı iktidardayken ‘Fak Fuk Fon’un Mecliste yoğun tartışmalara rağmen kabul edilmesi önemli bir başlangıçtır. ‘Fak Fuk Fon’, fakir fukara diye anılan yoksullara resmi bütçe dışındaki kaynaklardan Sosyal Yardım ve Destekleme Fonu olarak tanımlanmıştı. Fonun geliri de çeşitli tüketim vergileri biçiminde vatandaştan sağlanacaktı. Fak Fuk Fon macerası biriken paranın bir süre sonra yoksul ve kimsesiz insanlara değil sermayeye kaynak olarak aktarıldığının ortaya çıkmasıyla dağıldı.

Sosyal yardım kavramının gündeme gelmesi özelleştirmeler, düşük ücret politikası, emeklilik yaşının yükseltilmesi, sosyal hizmetler bakımından devlet harcamalarının kısılması gibi emekçileri köşeye sıkıştıran neoliberal kapitalizmin bir kazığıdır ve ‘Türk tipi’ ya da yerli-millileştirilerek uyarlanmıştır. Finans kurumları ve tekeller devletin sırtında yük olan sosyal politikaların terk edilmesini ve toplumsal dayanışmanın sivil topluma havale edilmesini ya da devlet dışı kaynaklar oluşturarak desteklenmesini dayatırken bunun yerli biçiminde, nüfusunun büyük çoğunluğu Müslüman olan, devleti Osmanlı kurumlarının geleneğine sahip bir ülkede adı geçen ‘sivil toplum’ vakıflar, fonlar, cemaatler ve nihayet AKP’nin yerel örgütleriyle belediyeleri olarak belirlendi. Yani devlet ‘sivil’liği de kimseye bırakmaya niyetli değildi. Bu süreçte işçi ve emekçilerin........

© Evrensel