Lâpseki Dumanlı Dağ’ın eteklerindeki dar yoldan Nusratiye köyüne ilerlerken, geride bıraktığımız Şahinlideydi hâlâ aklımız. Köyünü, suyunu, ormanını üç kuruşa satan bir muhtarın zorbalığına maruz kalmıştık. Köy kahvesinde, utançlarından kafalarını önlerinden kaldırmayıp, olan biteni sessizce kabullenen köylülerin yanından üzgün bir şekilde ayrıldık. Muhtarın zorbalığından çok köylülerin o sinik halleriydi bizi üzen!

Çanakkale Boğazı’nı arkamıza alarak hafif bir rampa ile tırmandığımız eski Biga yolunun sol tarafı parça parça maden yaraları, sağ yanı ise kesilip üst üste dizilmiş binlerce ağaç istifi ile doluydu. Dibine gün ışığı sızmayan çamlarla kaplı yemyeşil tepelerin, maden kazması vurulmuş perişan halleri insan vücudundaki açık bir yaraya benziyordu. Eteğinden zirvesine doğru basamak basamak kemirilen tepeler acı içindeydiler. Kesilen her bir çamdan reçinelerini sızdırarak ağlıyorlar, inliyorlardı adeta! Geçtiğimiz yüzyılın başında, yüz binlerce insanın şimdi hallaç pamuğu gibi delik deşik edilen bu topraklara karışmış kanı, canı olduğunu bilmek içimizi daha da acıtıyordu.

Neyse ki yolumuzun üstündeki Çamyurt köyünde bir çay içimi soluklanıp güler yüzlü köylülerle sohbet etmek birazcık olsun morallerimizi düzeltti. Kış ayları olmasına rağmen hâlâ ılıman giden havalarda köylüler, boz ayıların bir türlü kış uykusuna yatamadıklarını bu yüzden arı kovanlarını daha korunaklı yerlere taşımak zorunda kaldıklarını anlattılar.

Köyün hemen çıkışından sola dönüp girdiğimiz dar orman yolu bizi Nusratiye köyüne götürecekti. Yörenin en önemli su kaynaklarından Nusratiye Göleti’nin uzaktan görünen bir avuç kalmış gümüş sularının arka tarafında, Çanakkale Boğazı’nın döne kıvrıla akan maviliğine kadar yemyeşil bir ova uzanıyordu. Kilometrelerce uzakta olsak da, boğazın maviliğinin hemen kıyısına yapılmış İÇDAŞ termik santralinin bacasından çıkan dumanlar görünüyordu.

Bize o günkü çekimlerimizde Harita Mühendisi Lâpsekili Gülay Güney eşlik etti. Yol boyunca pencerelerini açık........

© Evrensel