Önündeki mavi dalgalı denizi ısırmak için ağzını açan sevimli bir köpek burnuna benzeyen Karaburun’u İzmir’in diğer ilçelerinden ayırmak gerekir. Zaten siz ayırmasanız da o kendini ayırmıştır bir bakıma. Bıraksanız Ege Denizi’ne doğru başını alıp gitmek ister gibi bir hali vardır. Bir ucu Midilli’ye gidelim der, bir yanı Sakız Adası’ndan vazgeçemez…

Tarihle içiçe geçmiştir küçük koyları. Kıyılarında daldığınızda berrak denizinin içinde eski liman kalıntılarını, tekne batıklarını, yüzlerce yıldır içindeki şarap ve zeytinyağları saklayan amforaları bulabilirsiniz rahatlıkla.

Sarp yamaçları makiliklerle kucaklaşır çoğunlukla. Makilerin kümelenmediği yerlerden kırçıl bozkır otları yükselir. Tepeciklerin arasından dolanarak denize inen kurumuş dere yataklarının boylarında ise kırmızı, pembe, beyaz çiçekleriyle zakkumlar dikelmiştir. Tepelerin üzerinden geçen daracık yoldan ne zakkumları ne derecikleri ne de çoktan suyu kuruyup unutulmuş çoban çeşmelerini görebilirsiniz. Dik yamaçtan aşağı inmeli, bükleri dolanmalı ve yanına kadar gitmelisiniz ki bu çeşmelere ulaşabilesiniz.

Parlak köyü ile Badembükü arasındaki yamaçlarda yüz yıl önce buralarda yaşayan Rumların muhteşem bir taş işçiliği ile yaptıkları evler, bugün çatısız, bacasız, penceresiz, harabe bir haldedir. Kapılarının hepsi Ege’ye bakar bu harabelerin. Ege’nin öte kıyısında, belli belirsiz dağları görülen adadan birileri gelecekmiş gibi terkedilmişliğin bütün hüznüyle beklerler. Evlerin bahçelerinde, hatta odalarının içinde bile incir ağaçları büyümüştür. Ocaklarında incir ağacı bitmiştir köylerini gözü yaşlı terk edip adaya gitmek durumunda kalanların.

Yıllar önce, Badembükü’de serin gölgeli dut ağaçlarının altında sohbet ettiğimiz köylüler, mübadele döneminde Sazak köyünden adalara göçmeyen bir Rum’dan bahsetmişlerdi. Doğup büyüdüğü toprakları bırakıp gitmeye yüreği elvermeyen genç bir adammış ve haftalarca yarımadanın sarp........

© Evrensel