Yarın yerel seçimler olacak. Yarın akşamdan itibaren bir süre boyunca da seçim sonuçları üzerine konuşulacak.

Bir aydan uzundur çeşitli partilerin vaatleri, bayrakları, şarkıları, söylemleri, adayların, başkanlarının suretlerine vb. maruz kalıyoruz. Her ilde bu dayatmalar süregidiyor, ancak gündemde yine ağırlıkla İstanbul var. Deprem korkusuna dayalı kentsel dönüşüm vaatlerinden, ekonomik krize yönelik çözüm önerilerine, ya da barınma, kültür sanat erişimi gibi türlü konuya dair ilk fikirler İstanbul’dan türüyor, ülkeye yayılıyor…

Bu yazıda siyasi partilerin tutumları, eylem/söylemleri arasındaki ilişki vb. konulara girmeyeceğim. Siyasetin biz halklara ne vaat ettiğinden ziyade, bizim bu işin neresinde durduğumuzu mesele etmeyi önemsiyorum. Bu nedenle vasata indirgenmiş, popülist politikalarla ilerleyen seçimler yerine, içinde anlık seçimin de olduğu ufuk genişletici perspektife odaklanıyorum. Bu çerçevede İstanbul’dan türeyen ve ülkeye yayılan yaklaşıma, bir de bölgede ve deprem illerinde olan biten kentleşme üzerinden bakalım istiyorum. Oralarda olanlar İstanbul’a ne söylüyor, biraz da bunu mesele edelim.

Niye gerçekçi olup imkânsızı isteyelim? Yukarıda söz ettiğim yerel seçim (ve dahi türlü seçim) ortamında aklıma gelen ilk şey bu sözler çünkü. Çünkü sıkıştırıldığımız seçim süreçleri arasında mütemadiyen arasında bırakıldığımız ikili seçenekler, daha da kötüsü olmasın diye kötünün iyisini seçmeler, vasata tabii kalmalar halet-i ruhiyesinde, ülkenin-dünyanın gerçeklerinin bu seviyede olduğunu görmek, imkânsızı istemeye cüret etme ihtiyacını arttırıyor.

Tıpkı deprem sonrasında ait oldukları toprakları terk........

© Evrensel