Gazze’ye yönelik işgal ve katliamlarında sınır tanımayan İsrail, yaklaşık bir buçuk milyon Filistinlinin son sığınağı haline gelen Gazze’nin güneyindeki Refah’a “kara operasyonu”na hazırlanıyor. 1979’da Camp David’de İsrail’le ‘barış anlaşması’ imzalayan ilk Arap ülkesi olan Mısır, bir yandan Refah’tan geçişleri engellemek için sınırdaki askeri yığınağını arttırırken öte yandan böylesi bir saldırının bu anlaşmanın sonunu getireceği uyarısını yapıyor. S. Arabistan, Refah’a kara saldırısı hazırlığı yapan İsrail’e karşı Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyini acil toplantıya çağırdı. “Ben bir siyonistim” diyerek İsrail’in saldırganlığının bugüne kadarki en büyük destekçisi olan Biden bile, kendi bölge politikası bakımından sonuçlarını kestiremediği için Refah’a “kara operasyonu” açıklamasını yapan Netanyahu’yu durdurmaya çalışıyor.

İsrail’in Gazze’de Filistinlilere yönelik soykırım suçuna karşı Birleşmiş Milletler Uluslararası Adalet Divanında (UAD) dava açıp bu suçların bütün dünyanın gündemine girmesini sağlayan da ne Osmanlıcılık ve ümmetçilik üzerinden Gazze’yi “vatan toprağı” ilan eden Erdoğan yönetimi ve ne de Körfez’deki bir Arap ülkesiydi. İsrail’in savaş ve soykırım suçlarını uluslararası bir dava konusu haline getirerek Filistin’le dayanışmanın en büyük örneğini gösteren, nüfusunun büyük çoğunluğu Hristiyan olsa da ırkçılığa karşı mücadelesiyle bilinen Güney Afrika Cumhuriyeti’ydi.

Peki, daha 28 Ekim’de düzenlediği mitingde “Gazze için kıyamdayız” sözleriyle “kutsal” bir savaş ilan eden Erdoğan ve aynı günlerde “ecdat mirası” dediği “Gazze’deki çocuklara kol kanat germek için yola revan olmazsam namerdim” çıkışını yapan ortağı Bahçeli, o günden bugüne Gazze ya da Filistin için konuşmanın ötesinde ne yaptılar?

İsrail’in katliamlarına karşı halkların yükselen tepkisini yedeklemek için sahne önünde........

© Evrensel