Hekimlerin ve askeri bürokrasinin gündelik hayatla ilişkilenmesinde benzerlikler vardır. Bir anlamda her iki meslek de özünde toplumun tüm kesimleri ile temas halinde olsa da sınırlılıkları da çoktur. Dağ köylüsünden kent soyluya her erkeğin, kah zorunlu kah bedelli zorunlu askerlik bağlamında kışlaya yolu düşer. Aynen hastaneye tüm cinsiyetlerin yollarının düştüğü gibi. Ama kamu hastanelerine zorunlu ama özel hastanelere bedelli yani ücretli…

Bu temas salt anlık olmayıp bazen geceyi ve gündüzü, ayları haftaları kapsar. Ama temasın şeklini tıbbi ve askeri bürokratik kurumlar ve yazılı/ yazılı olmayan kurallar belirler. İletişim sorulanla sınırlıdır ve kendi doğallığında bürokratiktir.

Rütbeli asker eratı her gün içtimaya çağırır, hastanede yerini şefin hasta başı viziti alır. Her iki kurumda da yataklı birimler ‘koğuş’ olarak anılırdı yakın yıllara kadar. Peyami Safa’nın ‘Dokuzuncu Hariciye Koğuşu’ romanından da hatırlarız bunu.

Gündelik hayatta her iki meslek grubu da toplumdan oldukça mesafeliydi yakın yıllara kadar. Askeri lojmanların ve sosyal alan olarak orduevlerinin yerini hekimlikte kamu mesaisi sonrası ve hatta bazı durumlarda öğlen arası özel muayenehanecilik almıştı. Toplumla bağlarını izolasyon ile sınırlamıştı müesses nizam.

İşte böyle........

© Evrensel