Bakmak, görmek, koku almak, sorup dinlemek ve gereğinde dokunmakla; hasılı diyalogla başlar her tıbbi muayene.

Daha muayene kapısından girmeden çınlayan ‘Çabuk olun lütfen’ sesi, sağlıksız bir muayenenin ilk belirtisidir. Oysa hastanın kendi doğallığında yürüyüşü, hızı, beden duruşu, mekan uyumu en dolayımsız ve hızlı, ek maliyeti olmayan tanı araçlarıdır.

Bu çabukluk meselesi tek taraflı değildir. Patrondan azar işitmek varsa işin ucunda, refakatçiniz bir yük olarak görüyorsa sizi, yeterince oturma alanı olmayan polikliniklerde tekerlekli sandalyeyi araçsallaştırıyorsanız, kendi elinizle su taşırsınız tanı gecikmelerine.

Havalandırması olmayan, kokuların karıştığı her muayene odası, bir diğer temel tanı aracını ortadan kaldırır: Koku. Hasta kokusu bazen hayat kurtarır. Misal aseton kokan bir nefes, komaya ramak kalmış bir şeker hastalığının en hızlı tanı aracıdır.

Nicedir hekimlerin yüzü tam zamanlı hastaya dönük değil. Bilgisayarlara veri işleme yükümlülüğü, tıbbi muayenenin temeli inspeksiyon yani bakmak ve görmek edimini sekteye uğratıyor. Bazen ellerdeki anlık........

© Evrensel