Son söyleyeceğimi baştan söyleyeyim. Televizyon ekranına bahar geldi. Sadece bir dizi üzerinden böyle iddialı bir cümle kurulur mu diyen varsa okumayı bırakmayın, anlatacağım.

Son yıllarda televizyon ekranında izlediğimiz dizilerdeki kadınların hikayeleri birkaç konu içine hapsedildi. O birkaç konu elbette önemlidir ancak duygusal ve fiziksel şiddet, aile kurmanın ötesine geçemeyen hayaller, ezberlenmiş toplumsal cinsiyet rolleri içinde hep aynı temsiller kadınların hikayesini anlatmak için yeterli değil. Her zaman bir kahraman, kurtarıcı rolünde erkeğe ihtiyacı olan kadınlar görüyoruz. Bir de bu hikayelerdeki kadınları birbirlerine o kadar benzettiler ki ya çok zengin ya çok yoksul karşıtlığı içinde hep aynı mimikler izliyoruz. O yüzden Özgü Namal’ın çizgilerine, Ceren Karakoç’un sadeliğine bayılıyoruz.

Kadınların hikayelerini anlatan dizilerde bile görünmeyen bir mevzudur kadın emeği. Evin içinde aile için harcanan zaman çok sıradanlaşır. Çocuklar, eşler, belki ailenin diğer üyeleri için gündelik yaşamın ritminin kadınlar tarafından sağlandığı görünmez, kanıksanmış bir bilgi oluverir. Gündelik yaşam döngüsünden ellerini çektiklerinde yıkılıverir her şey, o zaman anlaşılır değerleri ama en hızlı unutulmaya yüz tutmuş bir bilgi olarak hatırlanır kanıksanan rutinler. Bize bunları hatırlatan bir diziyi uzun zamandır izlememiştik. Sonra ekrana Bahar geldi.

Bahar dizisi bir........

© Gazete Duvar