“Hiçbir kadın boşanmak için giymez o beyaz gelinliği ve hiçbir kadın tek başına, babasız büyütmek için çocuk doğurmaz.”

Başlangıçların normal, bitişlerin istenmeyen ilan edildiği bir aile anlayışı ve evlenmenin neredeyse şart olduğu ama boşanmanın mümkünse hiç olmaması için herkesin elinden geleni yaptığı bir toplumsal algı var. İnsanlar okullarını bitirip iş sahibi olacaklar, evlenecekler, çocuk yapacaklar ve sonsuza kadar mutlu yaşayacaklar… Denklem kısaca böyle kuruluyor ve genelde herkes de hayatının en azından aile kurmakla ilgili kısmının bu şekilde kurgulanacağını düşünüyor, kimi sorgulamadan, üzerinde düşünmeden, kimi de isteyerek, planlayarak…

Sonrası hayatın gerçekleri. Anlaşmazlıklar, uyumsuzluklar, ekonomik zorluklar, bir evi idare etmenin güçlükleri, ailelerin müdahaleleri… Hiç kimse de kolayca boşanmaya karar veremiyor. Çocuk varsa konu daha da içinden çıkılması zor bir hal alıyor.

Oysa aile kavramı da zaman içinde epey değişime uğradı. Kimse artık aile büyükleriyle aynı evi paylaşmıyor. Geniş aile televizyon dizilerinde bile nostalji oldu. Okul kitaplarında aile “anne, baba ve çocuktan oluşur” diye tarif ediliyor ki o da çoktan geride kaldı.

Geniş aileden çekirdek aileye geçiş ve sonrasında boşanmış anne ve babaların olduğu ‘aile’ kavramının yerleşmesi elbette on yıllara uzanan ve sancılı süreçlerle oldu. Ve bu süreçlerin tüm yükü de kadınların omuzlarına çöktü. Kayınvalidesi ile oturmak istemediği için suçlandı kadın, evliliği yürütemediği için eksik, hatalı sayıldı. “Gelinlikle çıktın kefeninle dönersin” zihniyeti kaç kadının hayatına mal oldu. Ekonomik özgürlüğü olmayan kadınlar, sevmedikleri, sevilmedikleri, çoğunlukla şiddet gördükleri ve aşağılandıkları ilişkilere yıllarca katlanmak zorunda kaldılar.

Boşanma sonrası süreçlerde de kadının yükü ağır. Çalışmak, hayatını kazanmak ve bu arada çocuğuna........

© Gazete Duvar