Ankara’nın uzun yaz gecelerinden biriydi. 80’li yılların sonuna doğruydu sanırım. Çok da geç olmayan bir saatti ama sokaklar çok kalabalık değildi. Beş-on metre sonra ana caddeye çıkmak için girdiğim ara sokakta hızlı adımlarla yürüyordum. Karşıdan ben boylarda bir genç yaklaştı, biraz tehditkar bir üslupla “bu saatte sokaklarda gezmeye korkmuyor musun” dedi. Bir an içimden öyle geldi “bir bildiğim var ki geziyorum” dedim. Şaşkın bir şekilde “eyvallah” deyip uzaklaştı.

O üstüme doğru gelirken korkmuştum elbette, ama bir yandan da baş edip edemeyeceğimi tartmıştım. Ve çok sorunlu bir gün geçirmiştim, hırsımı birisinden çıkartasım vardı. Aslında onun tepkisi de beni şaşırtmıştı. Hem kendime hem ona şaşırmış bir halde caddeye çıktım. Işıkların ve kalabalığın güvenli sularında gülümseyerek otobüs durağına gittim.

O meydan okumanın bana çok iyi geldiğini hatırlıyorum. Korkmuştum ama ezilmemiştim, geri adım atmamıştım. O böyle eyvallah falan deyince de biraz racon kesmiş gibi hissetmiştim kendimi.

Eskiden örgütlülük bu kadar yaygın değilken, kabadayılar varmış meydan okuyan galiba. “Var mı bana yan bakan” diye biten tiratları çok görürüz filmlerde. Kötülerin karşısına dikilen, sinesini öne çıkarıp dimdik duran ve “bu böyle gitmez” diyen kahramanlar vardır. Hayatı omuzlarıyla değil de göğsüyle karşılayan, ezilmeyen, ezdirmeyen, sözleriyle ya da avcunun içiyle bir tokat çakıp kötülüğü yerler bir eden adamlar ya da kadınlar… Tam herkesin her şeyin bittiğini düşündüğü bir anda ortaya çıkıp duruma müdahale ederler, haksızlığa karşı koyup, haklının hakkını........

© Gazete Duvar