Bu dünyaya yaşamaya mı geldik, yaşamak için savaşmaya mı?

Güçlü olmaya mı geldik, insan olmaya mı?

Kendimizi sevmeye mi geldik, bir ömür kendimizle didişmeye mi?

Bir grup işçi temsilcisi, bir Pazar sabahı kahvaltıya gitmiştik. Önümüzdeki günlere ilişkin planlanacak işler vardı ve keyifli bir ortamda konuşalım istemiştik. Ancak önceden aramamıza rağmen bize yer ayrılmamıştı ve tuvaletin kapısına yakın bir yere oturmamız isteniyordu.

Garsona şöyle dedim: “Bak bizler işçi temsilcileriyiz ve günlerimiz haklarımızı almak için eylem planlamakla geçiyor. Lütfen bizi kahvaltı için de eylem yapmak zorunda bırakma”

Adam bizi o sırada boşalan ön masalardan birine oturttu ve orda olduğumuz sürece sürekli çay, kahve getirip “işçi sınıfı keyfiniz yerinde değil mi?” diye sordu.

İşçiler, öğrenciler, göçmenler, kadınlar yoksullar… Dünya yüzünde milyarlarca insan her sabah güne yorgun uyanıyor. Ertesi günün sorunlarını düşünerek başını yastığa koyuyor ve sabah yaşamak istemediği bir güne doğru yola çıkıyor.

Sıcak bir ev, ihtiyaçları karşılayacak kadar para, hak ettiğinin karşılığını alabileceği bir iş, yarın ne olacağını bilebilmek, daha doğrusu yarın kötü bir şey olmayacağına inanabilmek… Güvende olduğunu bilmek…

Güvensizliğin yorgunluğunu yaşıyoruz hepimiz. Kendimiz, yakınlarımız, geleceğimiz ve dünya için kaygı doluyuz. İki ucu kirli değnek gibi hayat, biraz iyi hissettiğimizde suçluluk duyuyoruz, biraz kötü hissettiğimizde kaygıya boğuluyoruz.

Yaşamıyoruz, yaşamak için........

© Gazete Duvar