Senenin son yazısını yazmak için ne olduğunu tam olarak bilmediğim ama beni günlerdir eve, sık sık da yatağa mıhlamış, üst solunum yolu kaynaklı bir hastalığın kasvetli gölgesinde masa başındayım. Kasvetin tek nedeni hastalık değil ama. Günlerdir seneyi parlak, güzel ve heyecan verici şeylerden bahsedeceğim, ümitvar bir yazıyla kapatmayı tasarlıyordum. Asla “yılın en iyi” listeleri yapan ve okumayı seven biri olmasam da kendimle mücadele halinde ve okurla hizalanmak adına bunu yapmayı bile epeyce düşündüm. Bir sürü güzel şarkı, albüm, konser, film, kitap vb. akıl-fikir-sanat çıktısı geçti önümden elbette sene boyunca. Zaman zaman bu satırlara da taşıdım onları. Ama sanki bu tip listeler falan işlerin tıkırında gittiği, dert üstü murad üstü toplumlarda daha bir anlamlı ve yerinde oluyor. Ne kadar uğraşsam da benden cıvıl cıvıl güzellemeler, kuşlar uçuyor, güneş parıldıyor ilanları çıkmıyor bugünlerde. Okur için bunların daha sevilesi olduğu argümanı doğrudur herhalde. Ama okur bunları istiyorsa zaten Zeynep Bastık veya Edis’in falan Instagram profillerini gezip, kitleleri gözlerinin içine baka baka kandıran şarlatan kahramanların, kadın düşmanlarının, oportünist tüccarların şarkılarını dinleyebilir – ne de olsa her “mühim adam”ın yanında, her spotun altında, her mikrofonun ardında bir tanesine rastlıyorsunuz.

Geçen seneki yıl sonu / yılbaşı yazım da pazara denk gelmişti. Ne yazdığımı hiç hatırlamadan baktım. Yazının açılışında şu satırlar;

“Gerçekten nefret ettiğimiz ve nefret edilmeyi yerden göğe kadar hak edenler ve şeylerle ilgili suspus olmuş, duruyoruz. Nefret ettiğimiz şeylerle barışmayı, hatta onları sevmeyi öğreniyoruz; zorla. Dolaylı yoldan işimize geliyorsa daha da kolay nefret ettiklerimizi görmezden gelmek, ne de olsa algoritmaların neleri gözümüze gösterdiğini umuma açık eden bir algoritma henüz yok”, kapanışında da şu aşağıdakiler yer alıyormuş…

“Debelenip duralım yirmi ikisinden üçüne geçerken, ama bilelim ki bir şeyler olmak, bir şeyler değişmek zorunda. Bir şey. Bu ülke için sadece bir. İki değil. Önce o değişmek zorunda. Tepeden tırnağa, makrodan mikroya, bir şeyler ya değişecek ya da tüm umutlar hep birlikte lağımda çürümeye devam edecek.”

Değişmedi. Çürüme(ye) de devam etti(k). Bütün bir sene boyunca defalarca bağrımız deşildi. Acılar üstüne acılar, dayanılmaz adaletsizlikler, incinmiş kalplere ve vicdanlara saplanan hançerlerin birbiriyle yarıştığı, doğal afetlerden siyasal felaketlere, bitmeyen savaşlardan başlayan savaşlara, ekonomik yıkımlardan sosyokültürel yozlaşmalara rekor üstüne rekorlarla dolu bir yıl olduğunu düşünüyorum 2023’ün. En büyük değerimiz Cumhuriyet’in 100. Yılına dair birçok şeyin kasıtlı şekilde kepaze edildiği, son olarak da cuma gecesi Türkiye Kupası’nı Suudi Arabistan’da oynatmaya kalkan dalkavuk üst akılların bir çuval inciri berbat ettiği muazzam bir finalle kapatıyoruz seneyi. Sahnede berbat ve güdümlü bir oyun oynanırken birdenbire ilahi bir müdahaleyle dekorun devrilmesi, başrol oyuncusunun peruğunun düşmesi, kabak görünürken ışıkların kısa devre yaparak her şeyin karanlığa gömülüşü gibi bir büyük final. Dikkatimi çekiyor, yılmaz usanmaz umut tacirleri bile pek bir suskunlar bu sene yeni yıl öncesi. Muhtemelen hiç bu kadar buruk bir yeni yıla giriş yaşamadık uzun........

© Gazete Duvar