“En hüzünlü kitaplardan bile daha hüzünlü hayatlar vardır.”

Agota Kristof (Büyük Defter-Kanıt-Üçüncü Yalan)

Gündem akıl almaz derecede hızlı bir şekilde değiştiği için geçen hafta hepimizin sosyal medya üzerinden “dev duyarlılıklar” sergilediği konulara bu hafta yabancılaşabiliyoruz.

En hüzünlü şeye kanıksayarak bakıyoruz.

En yaralayıcı gündem maddelerine alıştıkça ruhumuz katılaşıyor, gaddarlaşıyoruz.

Muhtemelen bu haftaki duyarlılık menümüzün üst sıralarında yer alan konulara da önümüzdeki hafta hissiz kalacağız.

Alakart farkındalıklarımızın ömrü ne yazık ki en fazla bir haftayla sınırlı.

Geçen haftanın konusu, 29 Ekim töreninde disleksi tanısı konan bir çocuğun grubun dışında tutulması idi. Konu halen farklı boyutlarıyla incelendiği için dışarıdan bir yargıda bulunmak doğru olmasa da, bu vesileyle disleksinin ne olduğu, eğitimde disleksik bireylere nasıl davranılması gerektiği, çocuk haklarının neyi gerektirdiği gibi konularda küçük çaplı da olsa bir tartışma ortamı doğdu, ama bu duyarlılık balonu hızlı bir şekilde de sönüverdi.

Şurası net ki ebeveynlerin de, eğitimcilerin de disleksi tanısı konan bir bireye veya çocuğumuzun sınıfındaki otizmli bir arkadaşına nasıl yaklaşılması gerektiğini öğrenmesi gerekiyor. Sınıfa otizmli bir öğrencinin alınmaması için imza toplayan velilerin çoğunlukta olduğu bir ortamda, disleksik bireylere “en hüzünlü kitaplardan bile daha hüzünlü bir hayatı uygun gören” ana akım zihniyete uyan herkesin klavye üzerinden duyarlılık sergileme yarışına girmeden önce samimi bir öz-eleştiri yapması şart.

Seneca’nın çok sevdiğim bir tespiti vardır: “Hani büyük bir insan izdihamı olduğunda, insanlar birbirini itekler ama kimse düşmez ve kimseyi kendisine çekemez, öndekiler arkadakileri yıkıma sürükler ya, işte bunu yaşamın her anında görmen mümkündür,” der Seneca ve devam eder: “Hiçbir insan kendi başına hata yapmaz; her insan aynı zamanda başkasının hatasının nedeni ve kaynağı olur.”

Disleksi farkındalığı göstermek ve başkalarının hatasının nedeni ve kaynağı olduğumuz bu sarmal döngüyü kırmak için adeta “kurulmuş bebek” gibi her yıl 8 Ekim gününü bekleyip turkuaz renkli giyinmenin dışında samimi ve yapıcı bir şeyler yapmak gerek.

Disleksi, zeka düzeyi normal ve hatta yüksek olan bireylerde de görülen, okuma ve yazma becerilerini etkileyen bir öğrenme güçlüğü. Yani bir hastalık değil, bir zeka problemi değil, bir engellilik hali hiç değil. Disleksi, yaşam boyu süren, ancak etkin bir destek ile yönetilebilen nöro-gelişimsel bir farklılık.

Disleksi tanısı konmuş bireyler, heceleri karıştırıp harfleri veya kelimeleri yanlış okuyabilirler, 1’den 5’e kadar saymada zorluk çekebilirler. Kimisi yazamaz, kimisi sesleri tanıyamaz, kimisi de tanıdığı sesleri yanlış yazar, onları bir araya getiremez, cümleler kuramaz. Ancak doğru ve kapsayıcı bir eğitim yöntemiyle başa çıkılabilen bir durum olan disleksi, kişinin başarı potansiyelini, sosyalleşmesini, kişisel becerilerini etkilemez.

Örneğin Johns Hopkins Üniversitesi’nden Carol W. Greider, "Kromozomların Telomerler ve Telomeraz Enzimi İle Nasıl Korundukları" konusundaki çalışmalarından dolayı 2009 yılı Nobel Tıp Ödülü’nü kazanan üç bilim insanından biri olan, disleksik bir birey. Kendisi de okul hayatında büyük zorluklar çektiğini itiraf ediyor. Ancak eğitim sürecinde elinde iki sihirli araç vardı: sebat ve yaratıcılık.

İlkokulda kelimeleri doğru telaffuz edemediği için telafi derslerine kalan, sınıf arkadaşlarından ayrı bir odada ders anlatıldığı için özgüveni zedelenen, kendisini akranları kadar zeki bulmayan, bilim insanı bir........

© Gazete Duvar