Türkiye’nin en kalabalık ve idari değilse de kültürel ve finansal başkenti İstanbul yerel yöneticileri sadece bugün değil, şehremaneti döneminden belediye başkanlığına, oradan da 1984 sonrasındaki büyükşehir belediye başkanlığı seçimlerine her zaman önem taşıdı; üzerinde konuşmaya bile gerek yok. Lâkin bu seçim diğerlerinden bir parmak daha farklı gibi.

Seçimleri Erdoğan’ın kazanması -ki İstanbul’un yanında Ankara ve İzmir’i de kazanabilirse- bunun, sadece siyasî muhalifler için değil, AKP ve şürekâsının dayattığı yaşam biçiminin mücavir alanı dışında kalacak herkes için de bir “the age of ört ki ölem”in başlangıcı anlamına geleceği aşikâr. Seçimleri İmamoğlu’nun kazanması ise ona CHP’nin cumhurbaşkanlığı adaylığı yolunu açtığı kadar, CHP gölge/eş genel başkanlığı yolunu da açacak; İmamoğlu bir nev’i Erdoğan’ın yıllar yıllar öne geçtiği yoldan geçecek; popüler (ve popülist) bir lider olarak bu başarısını Cumhurbaşkanlığı’na doğru taşımaya çalışacak. Üstelik, erken bir seçime gidilmezse 2028’de yapılması gereken bu seçimlerde o tarihlerde 74 yaşında olacak Erdoğan’ın (yeni bir anayasa kabul edilmezse) adaylığı da zor görünüyor.

Elbette, artık söyleye söyleye ezber ettiğimiz “Siyasette bir yıl çok kısa bir gün çok uzundur.” darb-ı meseline gönderme yaparak 2028’e kadar köprülerin altından çok sular akacağını da kestirmek zor değil ama yukarıda sıraladığım senaryonun görünür gelecekte önümüzde duran senaryo olduğunu da unutmamak gerekiyor. İşte tüm bunlar İstanbul seçimlerini diğer illerdeki seçimlerden daha farklı bir yere koymamızı gerektiriyor. Ankara’da Mansur Yavaş’ın siyasî bir iddiası yok; Yavaş’ın böyle bir kumaşı da yok. Aynı şey İzmir’in eski Karşıyaka Belediye Başkanı, yeni İzmir Büyükşehir Belediye Başkanı Adayı Cemil Tugay için de geçerli.

Seçim sürecinde Erdoğan’ın her yerde kendisini adayın önüne koyduğu da çok belli. Ankara’da........

© Gazete Duvar