Havalar sanki birden soğudu ve ben bundan memnunum. Kış insanıyım galiba. Galiba, diyorum çünkü yazları insaflı bir şehirde yaşıyor olsaydım, kış aylarını bu kadar özlemle beklemezdim herhalde.
Bunu yolda karşılaştığım arkadaşıma da söyledim, "Kış insanıyım" dedim. "Öyle deme" diye itiraz etti ve "Yoksulları düşün" diyerek ayar verdi. Arkadaşım benim zengin gazetecilerden olmadığımı unutmuş olmalıydı. Fakat bunun üstünde çok durmadım. Zengin olmayan gazeteci olarak aklım, tasarruf amacıyla doğalgaz kombisini henüz açmadığıma gitti. Karadeniz'de hatta Gabar'da doğalgaz bulundu lakin doğalgazda bir indirime gidilmedi malum. Doğalgaza zam yapılacağı yönünde yapılan tahminler ise memleketin yoksullarıyla birlikte hepimizi üşütecek cinsten.

Önceki gece Siirt'in Şirvan ilçesi Maden köyündeki Eti Bakır AŞ'ye ait bakır madeni ocağında göçük meydana geldi ve 3 yoksul insan vefat etti. Aynı maden ocağında 2016 yılında toprak kaymış ve 16 işçi toprak altında kalarak vefat etmişti. Bölgeye gitmiştim ve bir dizi yazı yazmıştım. Yakınlarının toprak altından çıkarılmasını bekleyenlerin acılı yüzleri hâlâ gözümün önündedir. Unutamadığım diğer olay ise kolluğun şirketi koruma refleksiydi. Haber yapmak isteyen gazeteciler şiddete maruz kalmış, toprak altında kalan işçilerin yakınlarıyla görüşmeleri engellenmişti. Aslolan toprak altında can veren insanlar değildi, şirketin itibarı ve bekasıydı. Güvenlik güçleri bunu muhafaza etmek üzere konumlanmıştı.
Ancak şirket, öyle anlaşılıyor ki korku salarak işlerini yürütüyor. Maden köyünden bir yurttaşla konuştum. Göçük olayını duyduktan sonra, destek amacıyla maden ocağına koşmuş birçok kişi gibi. 3 kişinin cenazesini çıkardık derken sesi yorgun, kederli ve öfkeliydi. Öfkesi anlaşılır bir şeydi çünkü telefonu kapatmadan önce bana dediği şu oldu: "Haber yaparsan lütfen adımı yazma. Bu şirket çok acımasız."
3 yoksul insan göçükte öldü ve geriye kalan yoksulların konuşmaktan korkması, içinde bulunduğumuz siyasi iklimi de tarif etmiyor........

© Gazete Duvar