Uzak bir görev. Cuma kaçtı. Öğle namazı seferi niyetine. Yol yoğunluğu. Yolda acı bir haber. Teyzeoğlu vefat etmiş. Yıllardır yatağa bağlıydı. Malulen emekli imam. Yirmi yaşından itibaren kırk yıldır cebelleştiği amansız bir hastalık. Bir hayat boyu hastalık, ilaçlar, hastane, yataklar ve kahrolası sefalet. Kurtuldu. Bazılarının imtihanı çok çetin geçiyor. Ölüm gerçekten büyük bir nimet. Tıpkı hayat gibi. Ölüm olmasa hayat hiç çekilmez. Yol boyu ölüm düşünceleri. İşin ucunda ölüm varsa hiçbir şey o kadar önemli değildir. Yollar, caddeler, şehirler, uygarlık, bilim, teknoloji, internet, sanat, edebiyat, doğa, insanlar, istekler, hayaller, tutkular ve ölüm. İçinden çıkılmaz bir diyalektik. Daha doğrusu bir paradoks. Güneşin altında yürürken hayat hiç bitmeyecek gibi. Ama insan antik bir kentin önünden geçerken hayatın ne kadar çabuk ve defalarca bittiğini anlıyor. İnsan kendisi için ölüme inanmıyor. Başkaları için inanıyor ölüme. İnansa da inanmasa da ölüm geliyor. 2124 yılında bugün yaşayan hiç kimse olmayacak büyük ihtimalle. Her yüzyılda bir dünyanın........

© Gazete İpekyol