Son on yılda Türkiye’de akademinin ne hale geldiğini anlatmaya gerek yok sanırım. Herkesin gözü önünde neredeyse tüm parametrelerde gerileyen akademi belki de tarihinin en kötü dönemini yaşıyor. Elbette gün gelir, bunların tümü aşılır ama bunu gerçekleştirebilmek için de öğretim üyesi kalitesi çok önemli. Peki, bu cephede durum nasıl?

Boğaziçi direnişi bir yana bırakılırsa, tekil örnekler dışında ciddi bir karşı çıkış yok gibi. Hatta bırakın karşı çıkmayı, en basit konularda bile öğretim üyelerinin küçük çıkarlar ve/veya “korkudan korkmak” yüzünden yönetimin amaçlarına koşut davrandıkları gözlemleniyor. Bence bu tür örneklerin kayıt altına alınması gerekiyor çünkü eminim bu dönem de atlatıldığında pek çok kişi “nasıl mücadele ettiğini” veya dolaylı da olsa iş birliği yapmadığını kanıtlamaya çalışacak. Geçmişte hep böyle oldu çünkü.

Dokuz Eylül Üniversitesi’ni (DEÜ) bilirsiniz; AKP Genel Başkan Yardımcısı’nın rektör olarak atanmasından sonra yaşananları basın bolca yazdı, yazmayı da sürdürüyor. Aslında olanlar Türkiye’nin küçük bir örneği. DEÜ’de artık bilim ve demokrasi yok. En küçük bir işlem için bile rektörün onayı alınıyor ve sıradan bir uygulama da bile aksi yapılırsa, yapan kişi sürgün, tehdit vs. şeklinde mobbingle karşılaşıyor. Öğrencilerin sorunları saymakla bitmez ama DEÜ gündeme üniversitede manav açılması gibi “ilginçlikler” veya Sayıştay raporlarında değinilen usulsüzlükler veya Rektörün isminin geçtiği mafyatik uygulamalar ve suç duyurularıyla geliyor.

Neyse konumuz bunlar değil, sorun öğretim üyelerinin olanlara karşı aldıkları tavırla ilgili. Bildiğim kadarıyla koca üniversitede bir öğretim üyesi........

© Gazete Manifesto