Son Güncellenme Tarihi: Şubat 11, 2024 / 07:00

6 Şubat 2023’te Pazarcık – Elbistan’da (Kahramanmaraş) 7,7 ve 7,6 büyüklüğündeki Türkiye ve Suriye’yi vuran yıkıcı depremlerin ardından 11 şehirde konutlar, hastaneler ve kamu binaları dahil olmak üzere yaygın yıkım ve çok önemli can kayıpları yaşandı. Kaç insanımızı kaybettik hala tam bilmiyoruz ama 1939 Erzincan Depremi (Mw: 7.9) ve 1999 Kocaeli Depremi (Mw: 7.6) ve dünya yüzyılın diğer önemli depremlerini kat be kat aşan yıkım yaşandığını biliyor ve hala yaşıyoruz.

Hayatı etkilenen 13 milyon üzerinde yani bir ülke nüfusu kadar insanımız olduğu söyleniyor rakamla.

Ama her şey rakamla ölçülmüyor ki. Ve felaketten sağ çıkmak sağlıklı olmak anlamına gelmiyor ki.

Yıldönümünde yapılan anmalarda ve sayısız haber, röportaj, belgesel, raporlama ile gördük ki, bütün yıl ne yaşandığı, öncesi ve gelecek hakkında anlatacak ne çok konu, ne çok boyut var. Yazılara, belgesellere, haberlere, filmlere, kitaplara sığmıyorlar. Gündemi izledikçe insan, deprem bölgesinde yaşananları ele almak için neden yılı bekliyoruz diye sormadan da edemiyor… Yıldönümleri bir vesile tabi ama deprem ülkesinde yaşarken yapılması gereken ilk iş, afet öncesinde yapılması gerekenleri, her günün konusu kılmak…

Şüphesiz felaketi bizzat yaşayanlar gibi doğrudan etkilenmeyen ama aklı an be an orada olan ve dolaylı biçimde etkilenen “iyi tanıkların” sayısı da verilemiyor. Verilemez de. Çünkü yaşadığımız şey sadece sayısal bir konu değil, deprem yıkımının niteliksel olarak ülkedeki ekonomik, hukuki, politik, kültürel yıkımın tam bir sembolü olmasıdır. Ne afet bölgesinde depremin ilk günlerinde ilan edilen olağanüstü hal, ne iktidarın “yaraları sardık” iddiaları gerçeği örtemiyor. Gerçek; depremi afete çeviren rant düzeni ve düzenden yararlanan aynı sorumluların ülkede ekonomik yıkımdan anayasayı tanımayan hukuki yıkıma, siyasetten kültüre, her alanda bırakın yara sarmayı her tür yeni yara açmaya devam ediyor oluşudur.

Bu kalpsiz sistem değişmediği sürece, deprem bölgesinde hayatta kalan insanlara “keşke ben de ölseydim” dedirten dram devam eder, bugün olduğu gibi intiharlar artar ve kapımızda her tür yeni felaket olabilir. Ama değişmesi için mücadele ettiğimizde, tam da yıldönümü eylemlerinde gördüğümüz gibi, bu mücadelenin o ağır adımları bile bambaşka etkiler, sonuçlar yaratabilir. Başta Hatay olmak üzere, bir büyük şantiyeye dönüşmüş olan şehirlerde yıl boyunca, tüm temel ihtiyaçlarda saymakla bitmeyen sorun yaşamış bir halk, döküntüler arasında ayağa kalkıyor........

© Gazete Pencere