Δεν ήμουν στο ΣΕΦ. Όμως μπορώ να κάνω εικόνα τη γλώσσα του σώματος του Αταμάν. Κι όχι μόνο του Αταμάν, αλλά και των παικτών. Μετά την τελευταία κόρνα της γραμματείας ένα «ουφ» ηρεμίας θα πλημμύρισε τα συναισθήματά τους. Κατά το δημοσιογραφικό «κλισέ» σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις το οποίο ωστόσο «κουμπώνει» ιδανικά στην συγκεκριμένη κατάσταση, ήταν μια νίκη που «την είχε ανάγκη» ο Παναθηναϊκός.

Για πολλούς λόγους. Επειδή «κουβαλούσε» στις πλάτες ένα 0/2 από τον Ολυμπιακό στο ξεκίνημα της χρονιάς. Επειδή δεν έχει πείσει ακόμα -και είναι και λογικό να μην έχει πείσει- με το μπάσκετ που παίζει. Επειδή θα επέστρεφε ο Κώστας Σλούκας στο ΣΕΦ. Επειδή έψαχνε μια μεγάλη νίκη για να «ανέβει» ψυχολογικά και να δουλέψει με μεγαλύτερη ηρεμία. Επειδή σε περίπτωση ήττας θα υπήρχε μεγάλη εσωστρέφεια. Επειδή έτσι θα έφερνε ακόμα περισσότερο κόσμο στο ΟΑΚΑ στα επόμενα εντός έδρας παιχνίδια.

Και δείτε τι έγινε. Περισσότεροι από 1.000 φίλοι του Παναθηναϊκού (μπορεί και περισσότεροι από 1.500 αν κάνω καλά τους υπολογισμούς μου γιατί ήμουν και εγώ εκεί για χάρη του ρεπορτάζ) βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ και έκαναν τη... νύχτα-μέρα. Τρομερή αποθέωση. Μόνο και μόνο από αυτό το γεγονός φάνηκε το πόσο πολύ την περίμεναν αυτήν την νίκη. Άλλωστε είχαν περάσει δύο χρόνια (παρά έναν μήνα) όταν είχε «αποδράσει» ο Παναθηναϊκός για τελευταία φορά από το ΣΕΦ. Πώς, λοιπόν, να μην ξεσπάσουν;