Από μια ομάδα που ισορροπεί μεταξύ ανομοιογένειας, πληθώρας τραυματιών, λαθών και επιλογών που συνεχώς συζητιούνται, λίγο πολύ, μπορείς να υποψιαστείς τι να περιμένεις. Αδυναμίες σαν τις παραπάνω καλύπτονται από τον ψυχολογικό παράγοντα σαν δηλαδή την αυταπάρνηση του Φράνκο Φεράρι ο οποίος «βούτηξε» τη σύριγγα και την κάρφωσε στο πονεμένο γόνατό του για να παίξει ή ακόμη αυτόν τον νεαρό με το (ρεμπέτικο) μουστάκι τον Βαλεντίνο Φατόρε ο οποίος δεν λογάριασε τι γράφει το bio ή το στατιστικό του Transfermarkt και φώναξε αυτό που λέγαμε πιτσιρικάδες «βάλε με’ συ κι εγώ θα παίξω όπου θέλεις. Στόπερ; Έχω παίξει μια φορά». Κακά τα ψέματα, στοιχεία σαν αυτά που ανέδειξαν τούτοι οι δυο οι (τρελό)Αργεντίνοι είναι αναγκαία σε μια ομάδα που βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί και η οποία δε σφύζει δα από ποιότητα, ίσα-ίσα «φωνάζει» για την ενίσχυσή της. Αυτά είχε στο Πανθεσσαλικό Στάδιο για μια – όπως λέγανε και οι πραγματικοί καθηγητές της δημοσιογραφίας – «πύρρειο» νίκη σαν αυτή απέναντι στον Βόλο.

Στο σημείο που βρίσκεται ο Άρης, το ποδόσφαιρο φαντασίας ή ακόμη οι περίτεχνες ενέργειες μοιάζουν και κάτι εξαιρετικά εξεζητημένο το οποίο, αντικειμενικά, δεν μπορεί να προσφέρει αυτή την ομάδα. Νίκες θέλει και χρόνο για να επιστρέψουν οι τραυματίες και να δουλέψει (κάποια στιγμή) και ο........

© gazzetta