Ξεκινώντας θα πάω λίγο κόντρα στο ρεύμα της επικαιρότητας αναφορικά με το πανηγυρικό κλίμα στις εξέδρες του ΟΑΚΑ και θα πω ότι «job's not finished» δανειζόμενος και την ατάκα του συγχωρεμένου Κόμπι από τους τελικούς του ΝΒΑ το 2009.
Τι εννοώ με αυτό; Πριν από το Βερολίνο και έως το εκτός έδρας ματς με την Παρτίζαν στο Βελιγράδι (30/11) μεσολαβούσε μια «must win» τετράδα αγώνων στην Euroleague. Άλμπα εκτός, Ζάλγκιρις εντός, Βίρτους εντός και Βαλένθια εντός. Εάν ο Παναθηναϊκός θέλει να έχει βλέψεις για κάτι (πολύ) καλό τη φετινή σεζόν στην Euroleague, το 4/4 είναι επιβεβλημένο. Οπότε, τι έμεινε; Μια νίκη ακόμα για να κάνει το... καθήκον του.
Κερδίζει την άλλη εβδομάδα την Βαλένθια στο ΟΑΚΑ (23/11); Έγινε η δουλειά και πάει σε μια τριάδα αγώνων φωτιά (Παρτίζαν εκτός, Εφές εκτός και Ρεάλ εντός) όπου θα κληθεί να βγάλει τον χαρακτήρα που «έχτισε» από αυτά τα ματς και να διεκδικήσει ό,τι περισσότερο μπορέσει. Το τελευταίο -τη δεδομένη χρονική περίοδο- «πρέπει» (έως το επόμενο φυσικά) απέναντι στη Βαλένθια και μετά θα νιώσει πολύ πιο ελεύθερος. Απαλλαγμένος από το (πολύ) άγχος και έτοιμος να «ρεφάρει» την ήττα από τη Μακάμπι (σ.σ. ναι, μέχρι να βρεθεί μια μεγάλη νίκη, ειδικά εκτός έδρας και απέναντι σε αντίπαλο της εξάδας, ο Παναθηναϊκός θα το «κουβαλάει» και θα τον βαραίνει αυτό το αποτέλεσμα).
Εντάξει όμως. Ας μην γίνομαι τόσο... κυνικός και αυστηρός. Κοτζάμ νίκη απέναντι σε μια από τις πιο φορμαρισμένες ομάδες της Euroleague έκαναν οι «πράσινοι». Και μάλιστα έχοντας πραγματοποιήσει μυθικό οκτάλεπτο από το 32' έως και το τέλος του αγώνα! Επιμέρους 28-9 και το 62-67 έγινε 90-76 με τη λήξη του αγώνα. Ενώ μέσα σε αυτό το επιμέρους σκορ είχε μεσολαβήσει και σερί 13-0. Μιλάμε για την απόλυτη κυριαρχία σε αυτό το διάστημα. Οι παίκτες του Αταμάν μάσαγαν σίδερα σαν να ήταν... τσίχλες. Δεν καταλάβαιναν τίποτα.
Ε, μπήκε στην εξίσωση και ο κόσμος από ένα σημείο και μετά και έκτοτε «arrivederci Virtus, τα λέμε στην Ιταλία». Ατμόσφαιρα από τα (πολύ) παλιά στο ΟΑΚΑ όσον αφορά παιχνίδι στο ξεκίνημα της χρονιάς και το τέλειο επιστέγασμα στην «διαβολοβδομάδα» της Euroleague. Ήμουν νιος και γέρασα από την τελευταία φορά που ο Παναθηναϊκός είχε κάνει το 2/2 σε διπλή αγωνιστική. Δεν είναι, δα, και κάποιο σημαντικό επίτευγμα αλλά για τον οργανισμό του Παναθηναϊκού όλα αυτά ήταν άγνωστες λέξεις.
Όμως λίγο το ένα, λίγο το άλλο, λίγο το παράλλο, μαζεύονται. Και συνθέτουν ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα το οποίο πριν από 10-15 χρόνια (ίσως και για ένα διάστημα τη διετία 2016-17 με 2017-18) αποτελούσε την «πράσινη καθημερινότητα» και πλέον έμοιαζε ως κάτι πολύ πολύ μακρινό για την ομάδα και τον σύλλογο.
Ρόδα είναι και γυρίζει. Τα πάντα στη ζωή. Πόσω μάλλον οι ομάδες που φτάνουν στο σημείο να ξύνουν τον πάτο του βαρελιού τους και στη συνέχεια ξαναγεννιούνται από τις στάχτες τους. Λίγο-πολύ, αυτά ήταν τα συναισθήματα που πλημμύρισαν όλους όσους βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ το βράδυ της Παρασκευής (17/11) για το ματς με την Βίρτους. Περίπου 16.000 φίλαθλοι βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ για ένα πάρτι βγαλμένο από τα παλιά. Δεν ήταν 19.000 που είπε ο Αταμάν, αλλά ούτε και 13.852 που έγραψε η Euroleague. Ηταν μια πανέμορφη ατμόσφαιρα! Ειδικά στο τελευταίο δεκάλεπτο σείστηκε όλο το γήπεδο.
Και το είχε ανάγκη αυτό ο Παναθηναϊκός. Να νιώσει (ακόμα) πιο δυνατός. Να αποκτήσει περισσότερη αυτοπεποίθηση. Να αναβλύσει αυτή η φλόγα που θα έβαζε στην ομάδα τις βάσεις για το comeback και της απόλυτης κυριαρχίας στην τελευταία περίοδο. Ένα πραγματικό... πάρτι στις εξέδρες. Βέβαια δεν παίζει μπάσκετ ο κόσμος, ακόμα και αν είναι πολλές φορές ο 6ος παίκτης, αλλά οι παίκτες. Ούτε θα πηγαίνατε εσείς να βάλετε τη μπάλα στο καλάθι, ούτε θα παίζατε άμυνα. Αυτή είναι δουλειά των παικτών.
Έφτασε τις 200 νίκες στη EuroLeague ο Αταμάν
Όμως όπως σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, έτσι και στον αθλητισμό, τα πάντα είναι θέμα καλής ψυχολογίας. Και αν μη τι άλλο το «μπουστάρισμα» που ήθελαν όλοι στην ομάδα το πήραν και μάλιστα το πήραν και με το παραπάνω. Και όλος αυτός ο ενθουσιασμός έφερε και το επιθυμητό αποτέλεσμα. Και η νίκη έφερε την προσμονή για το επόμενο ματς.
Άκουσα με τα αυτιά μου τον κόσμο να λέει «πω, ποιος κάνει τώρα υπομονή μία εβδομάδα να έρθει γήπεδο και να δει την ομάδα;» Ούτε που θυμάμαι πότε το άκουσα τελευταία φορά. Που τα τελευταία χρόνια το να πήγαινε κάποιος στο γήπεδο έμοιαζε με αγγαρεία και (ίσως) με υποχρέωση και σε καμία περίπτωση με διασκέδαση. Φαίνεται να αλλάζει. Άλλαξε...
Όμως για να φτάσει στο σημείο να γίνει αυτό, άρχισε να βάζει το χεράκι της η ίδια η ομάδα. Αρχής γενομένης από τη νίκη στο ΣΕΦ. Σαν να γύρισε ο διακόπτης. Φαναστείτε: Και έχει να αντιμετωπίσει δύο σημαντικές απουσίες όπως είναι αυτές του Χουάντσο και του Παπαπέτρου με αποτέλεσμα να κλείνει αρκετά το rotation. Όμως ποιος να πρωτοπαίξει και πώς να μοιραστεί ο χρόνος συμμετοχής όταν η ομάδα (αρχίζει να) αποδίδει καλά και ο προπονητής παίρνει αυτά που θέλει από τον καθένα ξεχωριστά;
Θέλω να σταθώ λίγο στον Γκριγκόνις. Πανηγύρισε μια άμυνα λες και ευστόχησε σε buzzer beater σε τελικό Euroleague! Ποιος; Ο Γκριγκόνις. Δεν θυμάμαι τον Λιθουανό να παθιάζεται ΤΟΣΟ πολύ για μια άμυνα που έβγαλε. Το ξαναλέω. Ποιος; Ο Γκριγκόνις. Που έχει πιο κρύο αίμα και από το χιόνι που πέφτει τον χειμώνα στο Κάουνας.
Και φυσικά ήταν ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΣ για να έρθουν τα πάνω κάτω στην τρίτη περίοδο. Με το γκολ-φάουλ και την ασίστ «πάρε-βάλε» στον Μήτογλου και το 5-0 που έφερε το ματς στα ίσια (67-67) αποτελώντας και το «turning point» του αγώνα. Παρόλα αυτά, κάτι άλλο μου έκανε εντύπωση στον Γκριγκόνις. Μια του δήλωση μετά το τέλος: «Δεν έκανα… τίποτα στην επίθεση, οπότε έπρεπε να δώσω περισσότερα στην άμυνα!» Respect, hats off και τα σχετικά.
Βαθμολογία της EuroLeague: Τρεις σερί νίκες και θετικό ρεκόρ για τον Παναθηναϊκό
Τζέριαν Γκραντ: 7 πόντοι, 7 ασίστ, 5 κλεψίματα, 0 λάθη. Ε, πόσα θέλεις να μας τρελάνεις άνθρωπέ μου; Ένα ακόμη ματς χωρίς λάθος και πρώτος στις ασίστ; Δείχνει συνέπεια, είναι παίκτης-οικονομία και έχει κερδίσει ΜΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥ τον συγκεκριμένο ρόλο στην ομάδα. Παγκίτης λέγαμε ότι θα είναι το καλοκαίρι που αποκτήθηκε; Εντάξει, γελάει και το γέλιο. Μάλλον ο Γκραντ θα... γέλαγε. Γιατί (θα) ήξερε.
Ντίνος Μήτογλου: «Ένα από τα καλύτερα τεσσάρια στην Euroleague». Τάδε έφη, Εργκίν Αταμάν: «Το πιο φορμαρισμένο τεσσάρι στην Euroleague και υποψήφιος MVP του Νοεμβρίου». Τάδε έφη, Γιώργος Κούβαρης. Φτου, φτου να μην το ματιάσουμε το παιδί. Κάνει εξωφρενικά πράγματα. Και κάνει τα πάντα. Παίζει offball, παίζει post up, σουτάρει από μακριά, κάνει floaters, παίρνει ριμπάουντ, βάζει το κορμι του, κυνηγάει hustle plays. Μόνο... καφέ δεν μας έχει φέρει ακόμα στα δημοσιογραφικά θεωρεία του ΟΑΚΑ.
Μήτογλου: «Έχω αυτοπεποίθηση και νιώθω καλά»
Δεν θέλω να επεκταθώ σε άλλους παίκτες. Τους προφανείς. Εκείνους που αποκτήθηκαν γιατί ΟΛΟΣ ο κόσμος περίμενε πολλά από εκείνους. Το είδαμε και στην τελευταία περίοδο. Σλούκας-Λεσόρ, Λεσόρ-Σλούκας και... σχόλασε ο γάμος. Πάντα σε συνδυασμό με την καλή άμυνα συνολικά της ομάδας. Ο Σλούκας πήρε όλες τις σωστές αποφάσεις, ο Λεσόρ εμφανίστηκε άλλος παίκτης στην τελευταία περίοδο, χρησιμοποίησε σωστά τη δύναμή του και την αθλητικότητά του, είδε τις πάσες από το short roll (σ.σ. τις οποίες είχε αγνοήσει στο ματς με την Ζάλγκιρις με αποτέλεσμα να «τρακάρει» στους αντιπάλους) και φρόντισε να βάλει το δικό του κερασάκι στην τούρτα της νίκης.
ΥΓ: Θετικό πρόσημο ο Παναθηναϊκός στην κατάταξη ύστερα από τρία χρόνια. Διανοήστε πόσο χαμηλά είχε πέσει τα προηγούμενα χρόνια; Όμως για κάθε τέλος, υπάρχει και μια καινούργια αρχή.
ΥΓ2: Δεν τον φοβάμαι τον Κέντρικ Ναν. Είναι παικταράς όπως τον είχα παρακολουθήσει στο ΝΒΑ. Και ο Αταμάν φρόντισε να κάνει το εξής: Του έδωσε τη μπάλα ξεκινώντας τον στην πρώτη πεντάδα ώστε να νιώσει σημαντικός και να αποκτήσει αυτοπεποίθηση, πήρε αποφάσεις, πήρε σουτ, έπαιξε καλή άμυνα και έγινε «διψήφιος». Not bad για το τέταρτο παιχνίδι και βρισκόμενος στην ομάδα 10 ημέρες στο σύνολο.
ΥΓ3: Ο Μήτογλου έχει 36:37 λεπτά κατά μέσο όρο στα τρία τελευταία ματς της Euroleague, ενώ άλλα 30:03 ο Γκραντ στα τελευταία πέντε. Βλέπω πολύ Μαντζούκα με την ΑΕΚ οπως βλέπω και πολύ Ναν.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
Τα 2/3 της ζωής του βρίσκεται στο δημοσιογραφικό «μετερίζι». Γεννημένος το 1977 στην Αθήνα, ο Γιώργος Κούβαρης έκανε τα πρώτα του βήμα στα μέσα της δεκαετίας του '90 από το πάλαι ποτέ κραταιό «Εθνοσπόρ» και συνέχισε στις εφημερίδες «Έθνος» και «Goal News» για τα επόμενα 25 χρόνια. Από το 2016 αποτελεί μέλος της οικογένειας του Gazzetta και ασχολείται με το ρεπορτάζ του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Είναι ρετρολάγνος, λατρεύει τις δεκαετίες του '80 και του '90 σε όλα τα επίπεδα, παρακολουθεί ανελλιπώς μπάσκετ, ενώ στον ελεύθερο χρόνο του θα τον βρείτε να κάνει «strike» σε κάποια αίθουσα bowling...
login
who are we?
contact us
qosheapp
Toi Staff
Gideon Levy
Belen Fernandez
Andrew Mitrovica
Mort Laitner
Nikkei Editorial
Rami G Khouri
Ali Fathollah-Nejad
visit website
