Κάποια στιγμή χθες, σαν δάσκαλος παλιάς κοπής, ο Γιάννης Καστρίτης πήρε την κιμωλία ανά χείρας, έστρεψε το βλέμμα του στον πίνακα κι έγραψε τις βασικές αρχές αυτής της ομάδας επαναλαμβάνοντας ότι… «δεν θα στηρίξουμε ποτέ το παιχνίδι μας στην επίθεση». Νωρίτερα και καθώς η διαφορά ήταν σε επίπεδα ασφαλείας απέναντι στη Σλασκ, ο τηλεοπτικός φακός είχε αναδείξει την γκρίνια του για άμυνες που δεν είχαν βγει. Προφανώς η αντίδραση δεν ήταν προϊόν ανασφάλειας καθώς, ειδικά χθες, ένιωθε σίγουρος για την ομάδα του. Δεν έχει όμως την παραμικρή πρόθεση διαπραγμάτευσης των βασικών αρχών που πρεσβεύει αυτή η ομάδα. Αυτό το… παλεύω στην (κάθε) άμυνα σα να πρόκειται για μάχη επιβίωσης. Κι έτσι, καθώς του αράδιασαν ένα σωρό στατιστικά στοιχεία δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό στην υπενθύμιση του βασικού (τακτικά) άξονα αυτής της ομάδας.

Η οπτική του καθενός εξαρτάται από τον τρόπο προσέγγισης του αθλήματος. Άλλος ζει και πεθαίνει για ένα εντυπωσιακό κάρφωμα, άλλος λατρεύει το τρίποντο, ο Γιάννης Καστρίτης θέλει την αμυντική ενέργεια που αναδεικνύει υψηλό αίσθημα αυταπάρνησης παράλληλα φυσικά με τη μετουσίωση αυτής στο transition παιχνίδι. Εκτιμά ότι όταν μια ομάδα φτάσει στο τελευταίο σημείο, αυτομάτως έχει χτίσει χαρακτήρα για να ανταποκριθεί σε κάθε συνθήκη. Δεν έχει άδικο υπό την έννοια ότι φέτος πέρασε πολλά καθότι φτάσαμε στην αλλαγή του χρόνου κι ακόμη δεν έχει ηρεμήσει από τους τραυματισμούς. Πολλές φορές, ο απλός φίλαθλος δυσκολεύεται να αντιληφθεί την αξία μιας απουσίας. Λέει και το περιβόητο… «έλα μωρέ, τόσους έχουμε», αλλά μια ομάδα χτίζεται βάσει των χαρακτηριστικών του κάθε παίκτη.

Για παράδειγμα, ο Άρης των δύο τελευταίων........

© gazzetta