Ομολογώ ότι πριν από το ματς με την Αρμάνι Μιλάνο και έχοντας υπ' όψιν ότι η ιταλική ομάδα θα παίξει πλήρης (σ.σ. με μοναδική εξαίρεση τον Μπίλι Μπάρον) από τη στιγμή που είχαν επιστρέψει στην ενεργό δράση και οι Λο, Μίροτιτς, πίστευα ότι ο Παναθηναϊκός θα έχει δύσκολο έργο. Ότι το παιχνίδι ήταν αρκετά... πονηρό και επίφοβο.
Ειδικά σε μια Euroleague όπου οι ισορροπίες είναι λεπτές και ότι τα πάντα μπορεί να αλλάξουν από τη μία αγωνιστική στην άλλη. Όμως η Αρμάνι επιβεβαίωσε αυτό που γνωρίζουν όλοι. Όσο «δυνατή» και αν παρουσιάζεται η ιταλική ομάδα, όσο πρωτοκλασάτους παίκτες και αν έχει, διαθέτει τη μοναδικότητα να τα κάνει όλα... θάλασσα! Αν και στο ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός ήταν η ομάδα που δεν την άφησε να πάρει την παραμικρή ανάσα.
Την έπιασε από το λαιμό με το «καλημέρα» του αγώνα και την έριξε στο καναβάτσο. Από τις φορές που η εικόνα του ματς (πάντα σε συνδυασμό ότι στην αντίπερα όχθη ήταν η... Αρμάνι) σου έδινε την εντύπωση ότι βρέξει-χιονίσει, ο Παναθηναϊκός θα κέρδιζε. Και θεωρώ ότι αυτήν την «σιγουριά» την καταλάβαιναν όλοι όσοι παρακολουθούσαν το ματς. Από τις πιο εύκολες νίκες των «πρασίνων» τη φετινή σεζόν. Πιο εύκολη από αυτήν στο Βερολίνο, ενδεχομένως και από αυτήν με αντίπαλο τη Μονακό στο ΟΑΚΑ.
Πραγματικά δεν περίμενα ότι ο Παναθηναϊκός θα ήταν τόσο αποτελεσματικός στην άμυνα. Δεν λέγαμε όλοι πριν από το ξεκίνημα της φετινής σεζόν ότι θα σημειώνει 100 πόντους, θα δέχεται 95 και θα κερδίζει; Αυτή δεν ήταν η εντύπωση; Προφανώς θα τα άκουγε όλα αυτά ο Αταμάν (ή θα του τα μετέφεραν) και θα χαμογελούσε σαρδόνια. Γιατί, ήξερε. Ήξερε ότι η δουλειά που θα έκανε με τους παίκτες θα είχαν ως κύριο χαρακτηριστικό την άμυνα. Σίγουρα δεν γίνεται κάθε ματς να είναι το ίδιο αποτελεσματικοί. Θα υπάρξουν και κακές βραδιές. Ενδεχομένως και πολύ κακές βραδιές. Όμως ο φετινός Παναθηναϊκός μας έχει «διδάξει» ένα πράγμα. Ότι μπορεί να προσαρμόζεται η ομάδα στις ανάγκες και στις απαιτήσεις της κάθε αναμέτρησης.
Όμως ολοένα και φαίνεται ξεκάθαρα ότι η «σταθερά» του Παναθηναϊκού δεν (θα) είναι η επίθεση, αλλά η άμυνα. Ειδικά στο ΟΑΚΑ όπου μπαίνει και ο κόσμος στην εξίσωση και δίνει επιπλέον ενέργεια στους παίκτες. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι στα τελευταία παιχνίδια της Euroleague το «τριφύλλι» έχει την καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης. Και ούτε είναι τυχαίο ότι πρόκειται για το διάστημα όπου οι «πράσινοι» άρχισαν να «χτίζουν» νικηφόρα σερί με αποτέλεσμα να «πατήσουν» στην 3η θέση της κατάταξης και να μετρούν εννέα νίκες στα 11 τελευταία παιχνίδια. Και όπως φαίνεται από την άμυνα θα (προσπαθούν να) ξεκινούν και να τελειώνουν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η Αρμάνι έβγαζε... αίμα μέχρι να σκοράρει. Δεινοπαθούσε. Δεν έπαιρναν οι παίκτες του Μεσίνα την παραμικρή ανάσα. Η ασφυκτική πίεση στην μπάλα από τους «πράσινους», η σωστή επικοινωνία των παικτών και τα hustle plays που «έβγαζαν» κατά τη διάρκεια του αγώνα, είχαν την αίσθηση... δυνατής «σφαλιάρας» στην ιταλική ομάδα.
Για του λόγου το αληθές: Η Αρμάνι δεν σημείωσε στα τρία πρώτα δεκάλεπτα περισσότερους από 16 πόντους, έχοντας 12 στο δεύτερο και 13 στο τρίτο. Οι 21 πόντοι που πέτυχε στην τελευταία περίοδο είναι πλασματικοί. Ο Παναθηναϊκός την είχε «πνίξει» στο «τσουνάμι» του ΟΑΚΑ και απλά μπόρεσε να βρει 3-4 εύκολα καλάθια όταν είχαν κριθεί τα πάντα, οι γηπεδούχοι είχαν τραβήξει... χειρόφρενο και απλά περίμεναν να τελειώσει το ματς επειδή έχουν μπροστά τους και δεύτερο παιχνίδι στο Κάουνας.
Ουσιαστικά δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να «πιαστεί» κανείς από αυτό το ματς. Ο Παναθηναϊκός ήταν κυρίαρχος από την αρχή μέχρι το τέλος. Πήρε πολλούς πόντους στο transition, απόρροια της καλής του άμυνας, έκανε λίγα λάθη, μοίρασε καλά την μπάλα, αλλά αντιμετώπιζε προβλήματα στο «σετ παιχνίδι». Δεν είχε καλή κίνηση, το μπάσκετ ήταν αρκετά στατικό ωστόσο βρήκε πολλά ελεύθερα σουτ τα οποία ωστόσο δεν βρήκαν στόχο. Κάλλιστα η διαφορά θα μπορούσε να ήταν πολύ μεγαλύτερη. Βέβαια και η Αρμάνι ήταν πολύ άστοχη, με τη μόνη διαφορά ότι πάντα υπήρχε ένα «πράσινο» χέρι μπροστά στους φιλοξενούμενους με αποτέλεσμα από τα 4/21 τρίποντα, τα περισσότερα να ήταν contested.
Και το γεγονός ότι έφτασε ο Παναθηναϊκός σε μια τόσο άνετη και εύκολη νίκη αποκτά διπλή σημασία από τη στιγμή που ο Κέντρικ Ναν πραγματοποίησε το χειρότερο παιχνίδι του στο ΟΑΚΑ. Τόσο άστοχος ήταν μόνο στο ντεμπούτο του στο Βερολίνο. Δεν πιστεύω ότι θα επαναληφθεί ανάλογη εμφάνιση από τον Αμερικανό... Ειδικά εντός έδρας.
Πάντως αν υπάρχει αυτή η αμυντική νοοτροπία στις τάξεις της ομάδας και στα επόμενα ματς, τότε κάλλιστα θα μπορεί να κρατάει ψηλά τον πήχη των προσδοκιών. Είναι ακριβώς η αντιμετώπιση που πρέπει να έχει σε όλα τα παιχνίδια. Και στη συνέχεια θα έχει κάθε λόγο να περιμένει το πλεονέκτημα της έδρας. Η λογική λέει ότι θα κριθεί στις 21 νίκες.
Όπερ και σημαίνει ότι οι «πράσινοι» θα ψάξουν άλλες έξι νίκες στα επόμενα 10 ματς, έχοντας τέσσερα στο ΟΑΚΑ (με Φενέρ, Βιλερμπάν, Μπαρτσελόνα και Άλμπα) και έξι μακριά από αυτό (με Ζάλγκιρις, Ρεάλ, Ολυμπιακό, Ερυθρό Αστέρα, Βίρτους και Μπάγερν). Δύσκολο το task του Αταμάν και των παικτών του. Όχι όμως και ακατόρθωτο. Ειδικά όπως παίζει ο Παναθηναϊκός εδώ και σχεδόν δύο μήνες περίπου.
Στο ματς με την Αρμάνι, θεωρώ ότι ο πραγματικός MVP του αγώνα ήταν ο Τζέριαν Γκραντ. Γι' άλλη μια φορά. Τα έκανε όλα! Σκόραρε όσο χρειαζόταν (9π.), μοίραζε την μπάλα (8ασ.) και για τον... Σλούκα ο οποίος καθόταν λίγο πιο μακριά, ανήμπορος λόγω του τραυματισμού να βοηθήσει και έβλεπε τα κατορθώματα του συμπαίκτη του, πήρε 4 ριμπάουντ, ενώ εξαφάνισε τον πρώτο σκόρερ της Αρμάνι, Σέιβον Σιλντς. Τι πιο... σύνηθες θα μπορούσε να πει κάποιος.
Και ξέρετε. Στο τέλος θα στερέψουν και οι λέξεις από το πλούσιο ελληνικό λεξικό για τα κατορθώματα του Αμερικανού. Τι άλλο να πρωτοπεί κανείς για τον Γκραντ. Πραγματικό φαινόμενο. Βιονικός.
Όσο για τον Χουάντσο; Δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια. Απλά ένα «μακάρι». Μακάρι να συνεχίσει έτσι και αυτό το ματς να ήταν η «σπίθα» που έλειπε για να πάρει την ώθηση. Δεν γίνεται να ξέχασε το μπάσκετ. Και ήταν πολύ χαρακτηριστική η ατάκα του Ερνανγκόμεθ στα κανάλια Novasports μετά το τέλος του ματς, όταν είπε ότι «είναι εύκολο να βελτιωθείς όταν έχεις ξεκινήσει άσχημα. Ξέρω ότι δεν τα πάω καλά από το ξεκίνημα της χρονιάς και αυτό διότι το μπάσκετ εδώ είναι διαφορετικό από αυτό που είχα συνηθίσει, όμως δουλεύω κάθε μέρα και κάνω ό,τι μπορώ για να βελτιώσω το παιχνίδι μου».
Τι σημαίνει αυτό; Έχει το «γνώθι σαυτόν». Και αυτό αρκεί. Δεν είναι ο «μπλαζέ» τύπος που ήρθε από το ΝΒΑ, αμείβεται αδρά και απλά επαναπαύεται στ' όνομά του. Και ξαναλέω «μακάρι» να συνεχίσει να παίζει όπως παρουσιάστηκε με την Αρμάνι. Έδειξε να «πατάει» καλύτερα, να σουτάρει με αυτοπεποίθηση και να λέει σ' όλους «ε, guys, είμαι και εγώ εδώ...»
Όμως εκείνος που στα δικά μου μάτια έχει κερδίσει την μερίδα του λέοντος και του αξίζει ένα τεράστιο «respect», είναι ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης. Θυμίζει λίγο το πασίγνωστο μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη, «ένα παιδί μετράει τ' άστρα». Λίγο-πολύ έχει μεταφερθεί στη σύγχρονη εποχή, με τον Έλληνα γκαρντ/φόργουορντ να είναι ο... σύγχρονος «Μέλιος Καδράς» (σ.σ. ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος) στην μπασκετική version ο οποίος έχει μέσα του άσβεστη τη «φλόγα» για να παίξει (σ.σ. για να μάθει και να μορφωθεί η original έκδοση). Περιμένει την ευκαιρία του.
Και έχοντας περάσει πέρυσι από τεράστια αμφισβήτηση, θύμα και εκείνος (όπως και ο Γκριγκόνις) μιας κακοστημένης ομάδας χωρίς προπονητική επίδραση, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κάθε στιγμή που περνάει στο παρκέ. 10 δευτερόλεπτα για μια άμυνα; Ένα λεπτό; 10 λεπτά; 20 λεπτά; Να είναι η αλλαγή «χάντμπολ» του Αταμάν μόνο για την άμυνα; Στον φετινό Καλαϊτζάκη αξίζουν πολλά μπράβο. Ακόμα και όταν δεν έπαιζε, ακόμα και όταν στα περισσότερα ματς της Euroleague ήταν «DNP» ουδέποτε απογοητεύτηκε.
Απλά, περίμενε. Και εδώ και τέσσερα σερί ματς (με Ολυμπιακό, Μακάμπι -ασχέτως εάν έχασε ο Παναθηναϊκός-, Απόλλωνα και Αρμάνι) αποτελεί παίκτη-κλειδί για τους «πράσινους». Και όχι απλού ρολίστα, αλλά παίκτη... πρωταγωνιστή. Πολλά τα «respect» για τον 25χρονο γκαρντ/φόργουορντ γιατί εκτός από τις δεδομένα καλές αμυντικές του αρετές, έχει αρχίσει να κάνει την διαφορά και στην επίθεση.
Και εδώ φυσικά πρέπει να βγάλουμε το καπέλο στον Εργκίν Αταμάν. Για την υπομονή, τη δουλειά και το πλάνο του. Περίμενε κανείς φέτος μια τόσο μεγάλη βελτίωση στον Καλαϊτζάκη και στον Αντετοκούνμπο; Ο Τούρκος τεχνικός δεν τους είχε παραγκωνισμένους όπως πολλοί πίστεψαν. Απλά τους προετοίμαζε βλέποντας την καθημερινή τους δουλειά στις προπονήσεις. Άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο που άναψε «κόκκινο φως» σε ενδεχόμενο απόκτησης ψηλού. Δεν ήθελε να «χάσει» τον Κώστα Αντετοκούνμπο και ούτε να του πάρει τα λεπτά που είχε κερδίσει με το σπαθί του...
ΥΓ: Η φάση που ο Αντετοκούνμπο «βλέπει» τον Μωραΐτη στο τέλος του αγώνα μόνο του έξω από τα 6.75 μέτρα και του δίνει τη μπάλα για να σκοράρει, ενώ θα μπορούσε να καρφώσει και να ξεσηκώσει το ΟΑΚΑ, δείχνει και το πόσο καλά είναι τα αποδυτήρια του φετινού Παναθηναϊκού.
ΥΓ2: Βλέπεις την στατιστική: Γκριγκόνις 15 πόντοι με 4/4 δίποντα, 2/3 τρίποντα, 1/1 βολή και λες: «Ε, εντάξει. Έγινε το λογικό...» Για ποιον; Για έναν παίκτη ο οποίος μέχρι πέρυσι είχε γίνει... Χρήστος Βολικάκης από το πολύ ποδήλατο. Μπράβο και στον ίδιο, μπράβο και στον Αταμάν ο οποίος τον χρησιμοποιεί έτσι όπως πρέπει!
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
Τα 2/3 της ζωής του βρίσκεται στο δημοσιογραφικό «μετερίζι». Γεννημένος το 1977 στην Αθήνα, ο Γιώργος Κούβαρης έκανε τα πρώτα του βήμα στα μέσα της δεκαετίας του '90 από το πάλαι ποτέ κραταιό «Εθνοσπόρ» και συνέχισε στις εφημερίδες «Έθνος» και «Goal News» για τα επόμενα 25 χρόνια. Από το 2016 αποτελεί μέλος της οικογένειας του Gazzetta και ασχολείται με το ρεπορτάζ του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Είναι ρετρολάγνος, λατρεύει τις δεκαετίες του '80 και του '90 σε όλα τα επίπεδα, παρακολουθεί ανελλιπώς μπάσκετ, ενώ στον ελεύθερο χρόνο του θα τον βρείτε να κάνει «strike» σε κάποια αίθουσα bowling...
login
who are we?
contact us
qosheapp
Toi Staff
Gideon Levy
Belen Fernandez
Andrew Mitrovica
Mort Laitner
Nikkei Editorial
Rami G Khouri
Ali Fathollah-Nejad
visit website
