Πριν από το τζάμπολ του ντέρμπι στο ΣΕΦ, δύο ήταν τα δεδομένα για τον Παναθηναϊκό.
Το πρώτο ότι θα «αγκάλιαζε» την τετράδα και το πλεονέκτημα της έδρας στα play offs σε περίπτωση που θα έφευγε από το Φάληρο με τη νίκη. Το δεύτερο ότι δεν θα έχανε τίποτα απολύτως εάν και εφόσον δεν τα κατάφερνε (που δεν τα κατάφερε) στο ντέρμπι.
Από εκεί και πέρα ωστόσο δεν θα περάσουν απαρατήρητα τα επιμέρους στοιχεία του αγώνα και τα κακώς κείμενα που εμφάνισαν οι «πράσινοι» απέναντι στον Ολυμπιακό. Θα ασχοληθούμε λίγο παρακάτω με το αγωνιστικό κομμάτι. Σε πρώτη φάση θέλω να εστιάσω στο βαθμολογικό και στο πόσο κακό έκανε (ή δεν έκανε) στον Παναθηναϊκό AKTOR η ήττα στο ντέρμπι. Δεν θεωρώ ότι υπέστη μεγάλη ή ουσιαστική ζημιά στην παρούσα φάση. Κατά κάποιον τρόπο, «μηδέν οξέα και μηδέν λιπαρά» ήταν για τους «πράσινους» αυτό το ματς.
Και θα σας εξηγήσω τι εννοώ. Η μεγάλη νίκη πριν από δύο εβδομάδες στη Μαδρίτη αποτέλεσαν το μεγαλύτερο «μαξιλάρι» που θα μπορούσαν να έχουν έως και το τέλος της κανονικής περιόδου της Euroleague. Εάν και εφόσον είχαν επιστρέψει με την ήττα (και) από την ισπανική πρωτεύουσα, αυτήν την στιγμή θα κάναμε μια τελείως διαφορετική κουβέντα και θα συζητούσαμε από μια τελείως διαφορετική βάση. Υπήρχε, τρόπον τινά, το «περιθώριο» της ήττας στο ντέρμπι. Ασχέτως εάν ο Ολυμπιακός πήρε το αβαντάζ στην περίπτωση της τελικής ισοβαθμίας.
Δεν λέω. Οι «ερυθρόλευκοι» βρίσκονται σε τρομερό μομέντουμ με έξι σερί νίκες στη διοργάνωση, παίζουν καλό και αποτελεσματικό μπάσκετ βάσει του τρόπου με τον οποίο έχουν στηθεί ωστόσο έχουν (και) εκείνοι πολύ δύσκολα ματς μπροστά τους. Οπότε το να βρίσκονται οι «αιώνιοι» ισόβαθμοι στο 18-11 και με τις ισορροπίες να είναι πολύ λεπτές, ακόμα δεν έχει κριθεί τίποτε απολύτως. Υπάρχουν πέντε ματς ακόμα που θα κρίνουν τα πάντα. Χωρίς, βέβαια, να ξεχνάμε και τη Φενέρμπαχτσε η οποία... τρομάζει στα τελευταία ματς (μα... 118-88 τη Βαλένθια;; Ο Χριστός και η Παναγία!) και όσο θέλουν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός το αβαντάζ, άλλο τόσο το θέλει (και δείχνει ότι μπορεί να το πάρει) και η τουρκική ομάδα.
Οπότε ας μην προτρέχουμε ακόμα. Σ' έναν μήνα από σήμερα θα έχουν ξεκαθαρίσει τα πάντα και θα γνωρίζουμε «ποιος» τερμάτισε «που», όπως επίσης και τα «ζευγάρια» των play off. Το σίγουρο είναι ότι αναμένεται μεγάλη «μάχη» για τις θέσεις 4 έως 6. Αίμα και άμμος. Και στην τελική, αυτό δεν είναι και το αλατοπίπερο; Δεν είναι ωραίο να υπάρχει ενδιαφέρον και σασπένς έως το τέλος; Ασχέτως του τελικού αποτελέσματος.
Πάντως στο ντέρμπι του ΣΕΦ η μοναδική ομάδα που είχε να χάσει πολλά και να κερδίσει λιγότερα ήταν ο Ολυμπιακός και όχι ο Παναθηναϊκός. Σε περίπτωση ήττας θα είχε βρεθεί στις -2 νίκες από τον «αιώνιο» αντίπαλό του (σ.σ. έχοντας και ντεζαβαντάζ ισοβαθμίας) και θα ήταν (σχεδόν) αδύνατον να καλύψει αυτή τη διαφορά. Πλέον οι «ερυθρόλευκοι» κρατούν την τύχη στα χέρια τους χωρίς ωστόσο να έχουν εξασφαλίσει τίποτε απολύτως όπως θα εξασφάλιζε ο Παναθηναϊκός σε πιθανότητα δικής του νίκης.
Το παιχνίδι του Φαλήρου (θα πρέπει να) ανήκει ήδη στο παρελθόν για τους «πράσινους» και να «κοιτάξουν» άμεσα την «επόμενη ημέρα» που ακολουθεί στην Euroleague. Από εδώ και στο εξής όλα τα ματς θα έχουν τον χαρακτήρα του «must win» για τον Παναθηναϊκό προκειμένου να έχει (όσο το δυνατόν περισσότερες και) βάσιμες ελπίδες για το πλεονέκτημα. Δεν ξέρω καν εάν θα του αρκεί το 4/5. Με 3/5 κόντρα σε Ερυθρό Αστέρα (εκτός), Μπαρτσελόνα (εντός), Βίρτους Μπολόνια (εκτός), Μπάγερν Μονάχου (εκτός) και Άλμπα Βερολίνου (εντός) θα κυνηγάει θαύμα. Ακόμα και έτσι, ακόμα και μετά από αυτήν την ήττα στο ντέρμπι, εξακολουθεί να «πιστεύει» στο αβαντάζ.
Όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, ο Παναθηναϊκός ναι μεν μπήκε καλύτερα στο παρκέ σε σχέση με το ματς του Κυπέλλου, ναι μεν τακτικά το πήγε καλά το ματς, ειδικά πάνω στον Μουσταφά Φαλ, αλλά πλήρωσε τα δικά του (και μόνο) λάθη. Με +10 στο δεκάλεπτο έχοντας περιορίσει τον Ολυμπιακό σε μόλις 7 πόντους, δεν χρειαζόταν τίποτε περισσότερο από την ίδια αμυντική στοχοπροσήλωση και με (τουλάχιστον) καθαρό μυαλό στην επίθεση. Τελικά δεν έγινε τίποτε από τα δύο. Και θεωρώ κομβικό σημείο του αγώνα στο πρώτο ημίχρονο τα συνεχόμενα ΦΘΗΝΑ λάθη σχεδόν στο τρίποντο τα οποία έδωσαν εύκολους πόντους στους «ερυθρολεύκους» και συνάμα και το μομέντουμ του αγώνα.
Ε, δεν θέλει και πολύ μετά να πάρει ψυχολογία ο Ολυμπιακός. Φυσικά υπάρχουν αρκετά ερωτήματα τα οποία «πηγάζουν» από το ντέρμπι.
Έπρεπε να παρουσιαστεί πιο έτοιμος ο Παναθηναϊκός γνωρίζοντας τον τρόπο με τον οποίο Ολυμπιακός μπορεί και αναχαιτίζει το παιχνίδι των πρασίνων χάρη στην άμυνά του; Έπρεπε.
Έπρεπε ο Αταμάν να πάρει την μπάλα από τα χέρια του Κέντρικ Ναν αντί να την κρατάει 15-20 δευτερόλεπτα και όχι να έχουμε μία από τα ίδια όπως σε πολλά από τα φετινά παιχνίδια το Παναθηναϊκού; Έπρεπε.
Έπρεπε ο Κώστας Σλούκας να έχει λιγότερο «μπες-βγες» καθώς ήταν ο (μοναδικός ίσως) παίκτης που έπαιρνε τις πιο σωστές αποφάσεις κάθε φορά που ήταν στο παρκέ, όπως για παράδειγμα να «διαβάζει» τα μις ματς του Λεσόρ; Έπρεπε.
Έπρεπε ο Παναθηναϊκός να αντιμετωπίσει (πάντα στο μέτρο του δυνατού) το παιχνίδι του ΣΕΦ όπως αυτό με τη Ρεάλ το οποίο έπρεπε να ήταν οδηγός του; Έπρεπε. Αν και εδώ που τα λέμε, η Ρεάλ έχει διαφορετική προσέγγιση στα παιχνίδια και τελείως διαφορετική ο Ολυμπιακός καθώς το μεγάλο όπλο των «ερυθρολεύκων» είναι η άμυνα και όχι επίθεση.
Έπρεπε ωστόσο ο Τούρκος τεχνικός να κρατήσει ανάσες στους βασικούς παίκτες του την ώρα που ο Μπαρτζώκας ανακάτευε συνέχεια την τράπουλα, δίνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη second unit της ομάδας του; Φυσικά και έπρεπε.
Ερωτήματα με την ίδια... απάντηση όσον αφορά το δικό μου σκεπτικό παρακολουθώντας ως 3ος παρατηρητής το ματς.
Από εκεί και πέρα εάν ο Μόουζες Ράιτ πραγματοποίησε το καλύτερο ματς της καριέρας του απέναντι στον Παναθηναϊκό, το οφείλει κατά ένα βαθμό και στους ίδιους τους «πράσινους». Όχι τόσο επειδή δεν ήξεραν τι παίκτης είναι και τι μπορεί να κάνει. Άλλωστε ακόμα νωπές ήταν οι μνήμες από το τελικό του Κυπέλλου. Απλούστατα ο Ματίας Λεσόρ είχε μείνει από ανάσες και δεν είχε ούτε τη δύναμη αλλά ούτε και το κουράγιο να «κυνηγήσει» (ή έστω να... παραμποδίσει) τον Αμερικανό σέντερ των «ερυθρολεύκων» ο οποίος είχε μετατραπεί σε... Φαλ και Μιλουτίνοφ μαζί, κυριαρχώντας στην ρακέτα του Παναθηναϊκού.
Εδώ θέλω να κάνω μια μικρή παρένθεση. Ο Παναθηναϊκός και δη ο Αταμάν, επέλεξε να μην αποκτήσει άλλον παίκτη πίσω από τον Λεσόρ θεωρώντας ότι ο Κώστας Αντετοκούνμπο και ο Όλεκ Μπαλτσερόφσκι, μπορούν να του κάνουν τη δουλειά. Απολύτως σεβαστό και αν θέλετε την άποψή μου και σωστό θέλοντας να στηρίξει τους παίκτες της ομάδας του. Όπως είναι γνωστό, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε αποκτήσει τον... Μόουζες Ράιτ πολύ πριν βγει το όνομά του στην επιφάνεια για τον Ολυμπιακό, αλλά μπήκε «φρένο» σε οποιοδήποτε μεταγραφική κίνηση από πλευράς του Αταμάν.
Απλά φαίνεται η έλλειψη ποιοτικού «ψηλού» πίσω από τον Λεσόρ (ή και μαζί του). Απόδειξη; Τα τρία επίσημα ντέρμπι που κέρδισε ο Ολυμπιακός. Στο πρώτος της Euroleague ο Λεσόρ είχε αγωνιστεί 33:40 και ο Μιλουτίνοφ είχε 15 πόντους και ριμπάουντ. Στο Κύπελλο ο Λεσόρ είχε βρεθεί 29 λεπτά στο παρκέ και ο Φαλ είχε 13 πόντους και 7 ριμπάουντ. Τώρα στο τελευταίο ματς ο Λεσόρ αγωνίστηκε 32:44' και ο Ράιτ είχε 19 πόντους με 9/9 δίποντα! Σε αυτά τα τρία ματς ο Αντετοκούνμπο (που έλειψε στο ΣΕΦ) αγωνίστηκε συνολικά 4:05 λεπτά και ο Μπαλτσερόφσκι 17:11 λεπτά.
Και όχι τίποτε άλλο, αλλά έρχονται και τελικοί play off. Πάλι ο Ολυμπιακός θα είναι απέναντι. Και τι θα κάνει ο Παναθηναϊκός; Πρέπει να πάρει ψηλό για να «θωρακίσει» περισσότερο τη «ρακέτα» του απέναντι στην πιο «γεμάτη» front line της Ευρώπης ή θα μείνει ως έχει δίνοντας περισσότερο χρόνο συμμετοχής στους backup σέντερ; Αν μη τι άλλο είναι ένα ερώτημα που θα κληθεί να απαντήσει ο ίδιος ο Αταμάν στον εαυτό του...
Κλείνω την παρένθεση. Ανέφερα τον Ναν νωρίτερα. Επτά λάθη ο Αμερικανός του Παναθηναϊκού, 7 λάθη συνολικά ο Ολυμπιακός. Και κάπου εδώ τελειώνει ή όποια κουβέντα. Με 18 λάθη σε παιχνίδι για την Euroleague, δεν μπορείς να κερδίσεις σχεδόν καμία ομάδα. Πολλώ δε μάλλον τον Ολυμπιακό και μάλιστα μέσα στην έδρα του.
Φυσικά κοιτώντας στη γενική εικόνα του ντέρμπι, οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν το «back to back» στις 2 τελευταίες αναμετρήσεις απέναντι στον Παναθηναϊκό απολύτως δίκαια και καθαρά. Και δεν χωρεί καμία αμφιβολία για αυτό. Από εκεί και πέρα και όσον αφορά τον Παναθηναϊκό είναι πως θέλει να δει το ποτήρι. Μισογεμάτο επειδή χωρίς να παίξει καλά έφτασε στο σημείο να διεκδικεί τη νίκη μέσα σε μία από τις πιο δύσκολες έδρες της Ευρώπης και σε ένα ματς το οποίο πάντα έχει ειδικό βάρος και ενδιαφέρον έως το τέλος ή μήπως μισοάδειο λόγω του ότι χάθηκε μια ευκαιρία, πραγματοποιώντας παράλληλα και ένα μικρό αγωνιστικό πισωγύρισμα;
Πιστεύω ότι τουλάχιστον όσον αφορά τα μεγάλα ματς και ειδικά τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, ο Αταμάν θα αρχίσει να σκέφτεται και λίγο διαφορετικά ως προς τη διαχείριση του ρόστερ και το rotation, το οποίο σε μερικά σημεία των αγώνων ίσως να είναι και επιβεβλημένο. Φυσικά υπάρχει κι άλλη όψη του νομίσματος η οποία λέει ότι με αυτόν τον τρόπο και με αυτήν την τακτική ο Παναθηναϊκός έφτασε στο σημείο διεκδικεί το πλεονέκτημα της έδρας στα play off ενώ μέχρι πριν από μερικούς μήνες βολόδερνε στις τελευταίες θέσεις κατάταξης. Το δέχομαι το αποδέχομαι και είναι απόλυτο σεβαστό.
Παρόλα αυτά, όσο περνάει ο καιρός και η κούραση κάνει την εμφάνισή της από τα συνεχόμενα παιχνίδια (ακόμα και από τα ταξίδια) λόγω του μειωμένου rotation, οι επιπλέον λύσεις ίσως να απαραίτητες.
ΥΓ: Πόσο καιρό είχαμε να δούμε χειραψία Γιαννακόπουλου με Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλο; Αμφότεροι τον καλωσόρισαν στο ΣΕΦ και εκτυλίχθηκαν όμορφες εικόνες τις οποίες έχουν ανάγκη το ελληνικό μπάσκετ και τα ντέρμπι των «αιωνίων». Εικόνες που θα κάνουν τον γύρο της Ευρώπης...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
Τα 2/3 της ζωής του βρίσκεται στο δημοσιογραφικό «μετερίζι». Γεννημένος το 1977 στην Αθήνα, ο Γιώργος Κούβαρης έκανε τα πρώτα του βήμα στα μέσα της δεκαετίας του '90 από το πάλαι ποτέ κραταιό «Εθνοσπόρ» και συνέχισε στις εφημερίδες «Έθνος» και «Goal News» για τα επόμενα 25 χρόνια. Από το 2016 αποτελεί μέλος της οικογένειας του Gazzetta και ασχολείται με το ρεπορτάζ του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Είναι ρετρολάγνος, λατρεύει τις δεκαετίες του '80 και του '90 σε όλα τα επίπεδα, παρακολουθεί ανελλιπώς μπάσκετ, ενώ στον ελεύθερο χρόνο του θα τον βρείτε να κάνει «strike» σε κάποια αίθουσα bowling...
login
who are we?
contact us
qosheapp
Toi Staff
Gideon Levy
Belen Fernandez
Andrew Mitrovica
Mort Laitner
Nikkei Editorial
Rami G Khouri
Ali Fathollah-Nejad
visit website
