Για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, ομολογώ ότι δεν περίμενα να εξελιχθεί το ματς με τη Βιλερμπάν κατ' αυτόν τον τρόπο. Περίμενα, όπως φαντάζομαι και ο περισσότερος κόσμος, μια διαφορά της τάξεως των 15-20 πόντων από το πρώτο ημίχρονο και στη συνέχεια ο Αταμάν να έκανε συντήρηση, rotation και απλά να περίμενε να τελειώσει το ματς.
Όμως, ο Τούρκος προπονητής δικαιώθηκε για τα λεγόμενά του. Είχε πει την παραμονή του αγώνα ότι το εν λόγω παιχνίδι θα ήταν πολύ πιο επικίνδυνο σε σχέση με αυτό με τη Ρεάλ την περασμένη εβδομάδα στη Μαδρίτη. Απλούστατα η γαλλική ομάδα δεν είχε να χάσει τίποτα απολύτως, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που... μόνο χαμένος θα μπορούσε να βγει από αυτό το ματς. Παρόλα αυτά, τέλος καλό, όλα καλά για τους «πράσινους».
Έβγαλαν... αναίμακτα την «υποχρέωσή» τους στο ΟΑΚΑ, ακόμα και σε μια βραδιά όπου δεν απέδωσαν καλό μπάσκετ. Το τελικό σκορ ίσως και να είναι λίγο πλασματικά. Γιατί κακά τα ψέματα. Ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε καλά. Σχεδόν καθόλου καλά. Έβγαλε ωστόσο ενέργεια στην 4η περίοδο, βρήκε ένα μικρό μομέντουμ και «bonne nuit» Βιλερμπάν με συνοπτικές διαδικασίες. Όχι ότι υπήρχε περίπτωση να έχανε το ματς. Δεν γινόταν να το χάσει. Ακόμα και άλλα 40 λεπτά να έπαιζαν μεταξύ τους, η γαλλική ομάδα δεν μπορούσε να επιστρέψει στο παιχνίδι και ούτε να διεκδικούσε κάτι καλύτερο απέναντι στο «τριφύλλι».
Εδώ που τα λέμε και... πώς να το έκανε όταν δεν έπαιζαν οι Πάρις Λι και Μάικ Σκοτ. Ήταν εκ των πραγμάτων πολύ δύσκολο να συμβεί. Και θεωρώ ότι εκεί που πήγε το ματς η παντελώς αδιάφορη Βιλερμπάν, θα πρέπει να θεωρείται επιτυχία για τους Γάλλους. Από την άλλη έκανα και δεύτερες σκέψεις για τον Παναθηναϊκό. Δηλαδή εάν πρέπει να προβληματίσει τους «πράσινους» η εικόνα της ομάδας ή εάν απλά και μόνο δεν χρειαζόταν να «φορτσάρει» έντονα. Και ότι όσο έπαιξε και χρειάστηκε να «χαϊδέψει» το πόδι στο... γκάζι ήταν υπεραρκετό για να φτάσει στην τελική επικράτηση.
Καταλήγω στο δεύτερο. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να προκαλέσουν προβληματισμό και «πονοκέφαλο» τα όσα (δεν) έδειξαν οι «πράσινοι» στο ΟΑΚΑ. Αν για παράδειγμα δεν ήταν η Βιλερμπάν στην άλλη άκρη του παρκέ και ήταν φερ' ειπείν η Μονακό ή κάποια άλλη ομάδα από τα υψηλότερα στρώματα της Euroleague, o Παναθηναϊκός θα είχε παρουσιάσει διαφορετικό πρόσωπο στο παιχνίδι. Πιο στιβαρό. Με περισσότερη ενέργεια. Με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Χωρίς να είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του, το «έλα μωρέ τους έχουμε» όπως (πιστεύω ότι) συνέβη με αντίπαλο την παρέα του Ντε Κολό.
Όχι ότι θα είχαν άδικο εάν και εφόσον περνούσε αυτό από το μυαλό τους. Λογικό θα ήταν. Απλά ξέρετε. Για την Euroleague μιλάμε όπου ΟΛΑ τα ματς είναι κρίσιμα και σημαντικά. Ειδικά από εδώ και στο εξής που αρχίσαμε να μπαίνουμε στην τελική ευθεία της κανονικής περιόδου. Σ' έναν ακριβώς μήνα ολοκληρώνεται η regular season στη διοργάνωση και ΔΕΝ υπάρχει το παραμικρό περιθώριο λάθους ή ήττας από ομάδες τύπου... Βιλερμπάν. Καλώς ή κακώς οι μεγάλες βλέψεις θέλουν και συνεχόμενα μεγάλες νίκες. Αλλιώς κλάφ' τα Χαράλαμπε.
Πάντως, και όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι του αγώνα με τη γαλλική ομάδα, φάνηκε ξεκάθαρα η διαφορά βάθους και ποιότητας των δύο ομάδων. Μια διαφορά η οποία αποτυπώνεται με εμφατικό τρόπο στην κατάταξη. Κάλλιστα θα μπορούσε να «απαντήσει» ο Παναθηναϊκός στη Βιλερμπάν μ' ένα «we know how it feels, we've been there» (σ.σ. «ξέρουμε πώς νιώθετε, ήμασταν και εμείς εκεί») δείχνοντας την κατάταξη των 2-3 τελευταίων χρόνων όπου βολόδερνε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στον «πάτο».
Αυτό δεν συνέβαινε στο πρόσφατο παρελθόν; Ο Παναθηναϊκός δεν αποτελούσε «σάκο του μποξ» για αρκετές από τις ομάδες της Euroleague; Όμως όλα αυτά «last year» όπως έλεγε και ένα μότο από παλιά διαφήμιση. Το «τριφύλλι» έχει την πολυτέλεια να πηγαίνει «σβηστός» και στο... ρελαντί στα ματς της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης. Χωρίς να χρειαστεί να φορτσάρει, χωρίς να χρειαστεί να παίξει καλό μπάσκετ.
Και αυτό φάνηκε από τους παίκτες, οι οποίοι μόλις είπαν «άντε να τελειώνουμε» άρχισαν να χάνονται στον... ορίζοντα ρίχνοντας με συνοπτικές διαδικασίες τους τίτλους τέλους της νίκης. Αν θέλετε την άποψή μου, καλά έκανε ο Παναθηναϊκός. Δεν χρειαζόταν να φορτσάρει ιδιαίτερα, αλλά να έπαιζε τόσο-όσο, ώστε να αποφύγει τυχόν περιπέτειες. Και φανταστείτε. Έπαιξε «σβηστός» και κέρδισε ματς της Euroleague με σχεδόν 20 πόντους διαφορά. Που να πραγματοποιεί και εμφανίσεις, εφάμιλλες με αυτή στη Μαδρίτη.
Ο Τζέριαν Γκραντ «ξεμπούκωσε» και μάλιστα με ρεκόρ καριέρας σημειώνοντας 21 πόντους. Είχε ανάγκη ο Αμερικανός ένα καλό επιθετικά ματς. Και το γεγονός αυτό ίσως και να του «μπουστάρει» περισσότερο την ψυχολογία ενόψει του αγώνα της επόμενης εβδομάδας στο ΣΕΦ όπου θα εξαρτηθούν πολλά για τον Παναθηναϊκό από τη δική του απόδοση.
Βέβαια θέλω να σταθώ περισσότερο στον Κώστα Σλούκα, ο οποίος αποδεικνύει συνέχεια ότι όσο είναι καλά θα φροντίζει να λειτουργούν τα πάντα στο... ρολόι όσο θα βρίσκεται στο παρκέ. 14 πόντοι, 8 ασίστ και 5 ριμπάουντ. Τι παραπάνω θα μπορούσε να ζητήσει ένα προπονητής από τον βασικό του point guard και ηγέτη της ομάδας του; Αν μη τι άλλο βρίσκεται σε καλό φεγγάρι ο αρχηγός των «πρασίνων», αλλάζοντας και την εικόνα της ομάδας ως προς το καλύτερο.
Παρόλα αυτά θέλω να κάνω μια ειδική αναφορά στον «αφανή ήρωα» του αγώνα. Ο Χουάντσο πρόσφερε ενέργεια, ριμπάουντ, hustle plays και σε γενικές γραμμές έκανε πολλά πράγματα τα οποία δεν καταγράφονται στην στατιστική. Τυχαίο ότι είχε το μεγαλύτερο +/- από οποιονδήποτε άλλον συμπαίκτη του με +20 κάθε φορά που ήταν στο παρκέ; Ο Ερνανγκόμεθ δεν πολυκαίγεται για την στατιστική και τις επιδόσεις του. Ο Ισπανός είναι η επιτομή του «ομαδικού παίκτη» ο οποίος χάρη στο παιχνίδι του, είναι ικανός να εξελίσσεται σε game changer. Και θεωρώ ότι έχει (πολύ) μεγάλο μερίδιο στη νίκη επί της Βιλερμπάν.
Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, έκανε το αυτονόητο και συνέχισε να κρατάει την τύχη στα χέρια του όσον αφορά το αβαντάζ της έδρας στα play offs. Αν κερδίσει και την επόμενη εβδομάδα στο ΣΕΦ τον Ολυμπιακό θεωρώ ότι μόνο με αυτοκτονία δεν θα τερματίσει από την 4η θέση και επάνω, ενώ το καλύτερο ακόμα «πλασάρισμα» θα το ψάξει με +8 πόντους απέναντι στην Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ.
Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο για τον φετινό Παναθηναϊκό, αλλά και τίποτε δεν είναι δεδομένο. Και σίγουρα θα έχουμε πολλά περισσότερα να πούμε μετά το ντέρμπι των «αιωνίων» καθώς θα έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει κάπως το τοπίο. Η λογική λέει ότι ο νικητής του ΣΕΦ θα έχει αποκτήσει κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό το αβαντάζ της έδρας στα play offs. Αν και όλα αυτά είναι θεωρητικά εάν για παράδειγμα κάνει ο Παναθηναϊκός ένα 5/5 έως το τέλος και ο Ολυμπιακός χάσει ματς.
Γι' αυτό καλύτερα να μην προτρέξουμε. Ναι μεν ο νικητής θα αποκτήσει βαθμολογικό προβάδισμα και τεράστια ψυχολογία, βάζοντας παράλληλα και σε προβληματισμό τον μεγάλο του αντίπαλο ωστόσο δεν θα έχει κριθεί τίποτα απολύτως. Στα επόμενα έξι ματς οι «πράσινοι» έχουν να αντιμετωπίσουν τον Ολυμπιακό (εκτός), τον Ερυθρό Αστέρα (εκτός), την Μπαρτσελόνα (εντός), την Βίρτους Μπολόνια (εκτός), την Μπάγερν Μονάχου (εκτός) και την Άλμπα Βερολίνου (εκτός). Όχι εύκολο, αλλά ούτε και δύσκολο πρόγραμμα. Ο καλός (και χωρίς προβλήματα τραυματισμών και απουσιών) Παναθηναϊκός ωστόσο είναι ικανός για όλα.
ΥΓ: Μπράβο στον κόσμο για το πανό, αλλά και για τον χρόνο που που αφιέρωσε με συνθήματα θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της Ρούξι Ντουμιτρέσκου.
ΥΓ2: Φαβορί είναι ο Ολυμπιακός στο ΣΕΦ, όχι ο Παναθηναϊκός.Παίζει πολύ καλά το τελευταίο διάστημα, έχει το αβαντάζ από τον τελικό του Κυπέλλου ενώ θα αγωνίζεται και μέσα στην έδρα του.
ΥΓ3: 16.000 φίλαθλοι στο ΟΑΚΑ για παιχνίδι απέναντι στην ουραγό Βιλερμπάν; Πανέμορφη εικόνα!
ΥΓ4: Τέσσερα ρεκόρ καριέρας σ' ένα ματς: Μάλιστα κύριε Τζέριαν Γραντ!
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
Τα 2/3 της ζωής του βρίσκεται στο δημοσιογραφικό «μετερίζι». Γεννημένος το 1977 στην Αθήνα, ο Γιώργος Κούβαρης έκανε τα πρώτα του βήμα στα μέσα της δεκαετίας του '90 από το πάλαι ποτέ κραταιό «Εθνοσπόρ» και συνέχισε στις εφημερίδες «Έθνος» και «Goal News» για τα επόμενα 25 χρόνια. Από το 2016 αποτελεί μέλος της οικογένειας του Gazzetta και ασχολείται με το ρεπορτάζ του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Είναι ρετρολάγνος, λατρεύει τις δεκαετίες του '80 και του '90 σε όλα τα επίπεδα, παρακολουθεί ανελλιπώς μπάσκετ, ενώ στον ελεύθερο χρόνο του θα τον βρείτε να κάνει «strike» σε κάποια αίθουσα bowling...
login
who are we?
contact us
qosheapp
Toi Staff
Gideon Levy
Belen Fernandez
Andrew Mitrovica
Mort Laitner
Nikkei Editorial
Rami G Khouri
Ali Fathollah-Nejad
visit website
