İyileşmeyecek yaralar vardır. Unutulmak gibi, ihmal edilmek gibi, ahde vefasızlık, gibi, sorumsuz sorumluların bitip tükenmeyen inişleri, çıkışları gibi! Mesela “21 metre karede yaşam savaşı veriyoruz!” diyen depremzede, “ne işimiz ne aşımız var!” diyen yoksul yurttaşlar, “bunun adı öğrenilmiş çaresizlik değil, öğretilen çaresizlik!” diyen hayalsiz gençler, “Benim diğer adım hüzündür!” diyen kadınlar gibi…

Yeter mi? Yetmez. Yetmedi, yetmiyor, bu gidişle de yetmeyecek. Çünkü biz konuşuyor, biz duyuyoruz. Nasıl yetsin, nasıl bitsin? Hele de sorumluluk, liyakat, özveri, değerbilirlik tedavülden kalkmışken. Kadın eşittir baskı- dayak demekken. “Bağırarak, haykırarak ağlamak istiyorum!” diyenlerin sayısı bu kadar artmışken. Köklü üniversitelerden iyi derecelerle mezun olmuş birçok genç maddi ve sosyal tatminsizlik nedeniyle geleceğini yurtdışında aramaya başlamışken. Ok yağmuru gibi durmadan inen zamlarla her gün yeni rekorlar kırılıp insanlar delik deşik olurken. Hele de kimi konular hiç ama hiç eskimez ve eksilmezken…

Bitmedi. Biter mi? Tarihe ve arşivlere altın harflerle, daha doğrusu alın teriyle yazılması gereken ancak sadece anılarda ve gönüllerde yaşatılan kahramanlar ve onların yapıtları bu kadar yok sayılırken. Kültürümüzün kalelerini, geçmişimizin değerlerini, insanlığımızın tüm kurumlarını elden çıkarmak haraç mezat satmak bu kadar yoğun ve yaygınken ve 85 milyon nüfusumuz içinde düzenli kitap okuyan sayısı 85 binken. Nasıl bitsin?

Yine geçmişi özlemek, durmadan iç hesaplaşmaya girişmek, o günleri........

© Gerçek Gündem