Değerli okurlarım bu gün eski günlere doğru bir yolculuk yapalım mı?

80 senelik ömür güzergâhımda ne dostluklar ne güzel arkadaşlıklar gördüm.

Ne güzel komşularımız vardı. Onlar bize biz gelir biz onlara giderdik. Evde pişen yemekler tabak tabak komşulara dağıtılırdı.

Bir yere gittiğimizde evimizin anahtarını komşumuza verirdik.

Güven vardı, sadakat vardı.

Kapılarımız dışarıdan çekilen bir iple açılırdı. Şimdiki gibi çelik kapılarımızı iki üç yerden kilitlemezdik ama güven içerisinde yaşardık..

Maaşlar düşük olsa da gül gibi geçinip gidiyorduk. Bir lokantaya gittiğimizde bir misafiri gelmesi bizleri mutlu ederdi.

Şimdi bir çay ısmarlamaktan çekiniyoruz.

Çünkü cep delik cepken delik.

Memleketi uçuracaklarına dair sözlerle iktidara gelenler memleketin canına okudular.” Ben ekonomistim” diyenler ekonomiyi içinden çıkılmaz hale getirdiler.

Güzel olan her şeyi kirlettiler.

İnsanlarımız yalan söylemeyi sevmez ve bilmezlerdi şimdi yalan kavağa çıkıyor.

Bu şehirde nüfusunun bir kısmı Suriyeliler, bir kısmı Muşlu ve Bingöllüler, Bir kısmı Tunceli’ler ve azıcıkta Elazığlılar ikamet ediyor.

Eskiden Gazi Caddesi’ne çıktığımızda onlarca dost ve arkadaşları görür onlarla kucaklaşırdık.

Şimdi kimse kimseyi tanımıyor

Akşamları yazlık sinemalara giderdik. Gazozcular gazoz şişelerini bir musiki gibi seslendirirlerdi.

Bu şehirde Saray Sineması, Gölcük ve Aile sinemaları vardı.

Sonradan Renk ve Köşk sinemaları daha........

© Günışığı Gazetesi