Her yıl vefat yıl dönümü nedeniyle aralık ayının son haftasında Mehmet Akif Ersoy gündemimin baş köşesine kurulur. Sohbetlerimde anarım, bir yazı kaleme almaya çalışırım. Mehmet Akif’e muhabbetim, hasretim büyüktür. Allah’tan rahmet diliyorum, nur içinde yatsın.

Bu yazıda, Mehmet Akif Ersoy’un medeniyet anlayışını, Batı medeniyeti eleştirisini ve medeniyetler savaşını ana hatlarıyla ortaya koymaya çalışacağım.

İSLAM’DA MEDENİYET

Mehmet Âkif Ersoy, Safahat adlı eserinde, sosyal düşüncesini Kur’an-ı Kerim’den aldığı ‘Tevhit Ağacı’ imgesiyle açıklar. Tarih boyunca Adem aleyhisselamdan Muhammed aleyhisselama kadar peygamber önderliğinde kutsal kitabı esas alan inanç toplumlarından, yani ümmetlerden oluşan İslam milleti, hakikat medeniyetini kurmuştur. Tevhit inancının kurumsallaşması olan medeniyet, İslam milletinin hem geçmişi hem de geleceğini şekillendirmektedir.

Allah Teâlâ “güzel söz” olarak kavramlaştırdığı, varlığına ve birliğine imanı ifade eden tevhidin, bireyde ahlak, kişilik ve kimlik olarak, toplumda da kültür ve medeniyet olarak tezahür etmesini, kökü yerin derinliklerine sağlam bir şekilde yerleşmiş, gövdesi ve dalları gök yüzüne doğru yükselmiş, her zaman meyve veren bir ağaca, ‘Tevhit Ağacı’na benzetmektedir. Bu ağaç nasıl Allah’ın izniyle her zaman meyve verip faydalı oluyorsa, “kelime-i tevhid” de Müslümanda ve Hakikati temsil eden İslam toplumunda kültür ve medeniyet sayesinde aynı şekilde meyveye durmaktadır:

“Allah’ın nasıl bir misal getirdiğini görmedin mi? Güzel sözü, kökü sabit, dalları gökte olan güzel bir ağaca benzetti. O ağaç, Rabb’inin izniyle her zaman meyvesini verir. Öğüt alsınlar diye Allah insanlara böyle misaller getirmektedir. ” (İbrâhîm Suresi; Ayet: 24-25)

İslam milletinin geçmişle geleceği arasındaki köprüyü hiçbir gücün yıkamayacağını haykıran Mehmet Akif, toplumu bir ağaç gibi düşünür; böylece o, geçmişle geleceği birbirine kenetler. Dallar gitse de, hatta gövde yok edilse bile, o sağlam kökler, yeni filizlerle uzun yüzyıllara mukavemetlidir. Dolayısıyla Âkif, yeni kuşaklara umutsuz olmamayı öğütler.

“Lâkin ister misin, oğlum, mütesellî olmak:

İctimâî bütün âmillere, kudretlere bak.

Bunların herbirinin kuvveti, mâzîye inen,

Kökü mikdârı olur; çünkü bu âmillerden,

En derin köklüsü en sağlamı, en hâkimidir.

Şimdi, sen bizdeki kudretleri eşsen bir bir,

Göreceksin ki: Bu millette fazîlet en uzun,

En derin köklere yaslanmada; hem sonra onun,

Bir mübârek suyu var, hiç kurumaz: Dîn-i mübîn.

Hâdisât etmesin oğlum, seni aslâ bedbîn…

İki üç balta ayırmaz bizi mâzîmizden.

Ağacın kökleri mâdem ki derindir cidden,

Dalı kopmuş, ne olur? Gövdesi gitmiş, ne zarar?

O, bakarsın, yine üstündeki edvârı yarar,

Yükselir, fışkırıp, âfâk-ı perîşânımıza;

Yine bin vâha serer kavrulan îmânımıza.

Vâkıâ ortada yüzlerce mesâvî yüzüyor;

Sen bu kâbûsu bütün şerre değil, hayra da yor.

Çünkü yoktur birinin kalb-i cemâ’atte yeri;

Arasan: Hepsi beş on maskara ferdin hüneri!

Bu cihetten, hani, hiç yılmasın, oğlum, gözünüz” (Mehmet Âkif Ersoy, Safahat, Altıncı Kitap, Âsım, 442-443)

Yaşanan sıkıntılar, darlıklar ve saldırılar, eninde sonunda uyanış, diriliş ve kurtuluşu getirecektir. Ümitsizlik, kökleri yüzyıllara dayanan bu medeniyetin mirasçıları için........

© Haber7