Şirkin, küfrün ve zulmün muhtelif eziyetleri altında 950 seneye yakın bir süre halkına göstermiş olduğu tahammülle, kendisinden sonraki peygamberler ve ümmetlerine örnek gösterilerek, ilâhî iltifâta mazhar olan Nûh aleyhisselâmdan biz Müslümanlara kalan en güzel mîras “sabır”dır. O sabır timsali peygamber, sonunda tebliğle görevlendirildiği toplumdan koptu ve onları lanetledi, helaklarına sebep oldu. Çünkü sabrın bir sınırı var; daha da önemlisi yeni insan ve yeni toplumu inşaa için kopuş gerekli..

Nûh aleyhisselâm, uzun yıllar toplumunu îkâz ve nasihat etti: “Size ne oluyor ki, Allâh’a büyüklüğü yakıştıramıyorsunuz?! Oysa sizi türlü merhâlelerden geçirerek o yaratmıştır! Görmediniz mi, Allâh yedi kat göğü birbiriyle âhenktâr olarak nasıl yarat­mış! Onların içinde Ay’ı bir nûr kılmış, Güneş’i de bir çerağ yapmıştır! Allâh, sizi de yerden ot (bitirir) gibi bitirmiştir. Sonra sizi yine oraya döndürecek ve sizi yeniden çıkaracaktır. Allâh, onda geniş yollar edinip dolaşabilesiniz diye, yeryüzünü sizin için bir sergi yapmıştır.” (Nûh Suresi; Ayet: 13-20) Ancak bu ahmak putperest toplum, peygamberin hikmet dolu nasîhatlerine kulak asmadılar.

PEYGAMBER VE MÜSLÜMANLARA HOR BAKTILAR

Toplumun ileri gelenleri bozuktu. “Nuh dedi ki: Rabbim, gerçekten onlar bana karşı geldiler, malı ve çocuğu ancak kendi hüsranını artıran kimselere uydular” (Nuh Suresi; Ayet: 21) Halkı yönlendiren bu üst tabakanın servet ve mevkileri, kibirlerini ve küstahlıklarını arttırarak onları bir yok oluşa sürüklemiştir: “(Böylece) onlar gerçekten birçoklarını saptırdılar.” (Nuh Suresi; Ayet: 24)

Nûh aleyhisselâmı küçümsüyor, asi olup O’na eziyet ediyorlardı. O küfür toplumunun ileri gelenleri dediler ki: “Biz seni sadece bizim gibi bir insan olarak görüyoruz. Bizden, basit görüşle hareket eden alt tabakamızdan başkasının sana uyduğunu görmüyoruz. Ve sizin bize karşı bir üstünlüğünüzü de görmüyoruz. Bilakis sizin yalancılar olduğunuzu düşünüyoruz.” (Hud Suresi; Ayet: 27)

Kibirliydiler; fakîrlere “reziller” diye hitâb ediyorlardı; kibirleri yüzünden fakirlerle oturmayı isteme­diler. İlim, irfan ve hikmet sâhiplerini de küçük görüyorlardı. Nuh aleyhisselâmın ümmeti küçük bir azlıktı, onlar da fakir ve zayıf kimselerdi. Bu yüzden o hasta toplum Müslümanlara hor bakıyordu: “Onlar şöyle cevap verdiler: Sana düşük seviyeli kimseler tâbi olup dururken, biz sana iman eder miyiz hiç! ” (Şuara Suresi; Ayet: 111)

Bir adam oğluna Nûh aleyhisselâmı göstererek: “Bak, buna inanma!” dedi. Çocuk da babasının elinden asayı aldı. Nuh aleyhisselâmın başına vurarak onu kan revan içinde bıraktı. Nûh aleyhisselâm uzun yıllar tebliğ etmesine rağmen çok az kimse inanmıştı. Bir nesil ölüp gidecekken kendilerinden sonra gelecek nesillerine Nûh’a îmân etmemelerini, onunla savaşmalarını tavsiye ediyorlardı. Babalar, yetişip akıl bâliğ olan çocuklarına “Yaşadığı sürece Nûh’a aslâ inanmayacaksınız.” diye öğütlerde bulunuyorlardı.

Nûh aleyhisselâm ise: “Yâ Rabbî! Hayır dilemiş isen, hidâyete erdir! Yoksa Sen onlara hükmedinceye kadar bana sabır ver! Çünkü Sen hükmedenlerin en hayırlısısın!” diyordu.

KÜFÜRDE İNAT

Nûh aleyhisselâmın kavmi son derece zâlim ve azgındı. Âyet-i kerîmede onlardan şöyle bahsedilmektedir “…Onlar çok zâlim, çok azgın kişilerin tâ kendileri idi.” (Necm Suresi, Ayet: 52) Allâh Teâlâ “…Onlar, fâsık (günahkâr, yoldan........

© Haber7