Dünya güçleri, bugün İslâm ülkelerini aralarında paylaşmışlar. Her biri kendi nüfuz alanına düşen bölgede Müslümanları ekonomik, siyasi, kültürel ve askeri açıdan ezmekte ve sömürmektedir. Buna yerli işbirlikçiler olan Batıcılar da çanak tutmaktadır.

Osmanlıdan sonra imamesi kopan tesbih taneleri gibi etrafa saçılan Müslümanlar, hilafet makamının yokluğundan darmadağın oldular. Ümmet sistemini yerine modernleşme diyerek ulus sistemi konuldu. Ulusçuluk, Müslümanların anlayışlarına kadar nüfuz etti. Bugün üniversite, okullar ve medya yoluyla zorla Müslümanların inancını değiştirmek istiyorlar.

İslam ve Allah inancımız; kitapsız, şeriatsız, peygambersiz, iradesiz, pasif tanrı inancı haline getirilmek isteniyor. Allah’ın elinden, yaratıcılık hakkı alınıyor. Allah’ın hakları, ilahi hukuk konuşuluyor mu? Yatıp kalkıp insan haklarını konuşmuyor muyuz? Kur’an-ı Kerim, peygamberin yazdığı tartışmaya açık bir kitap olabilir mi? Bu bakış açısını dayatıyorlar; başörtüsü meselesinde olduğu gibi. Kur’an- Kerim’i elimize almamızı, dilediğimiz gibi yorumlamamızı istiyorlar; İslam sisteme ilişmeyen bireysel din haline getiriliyor, uydur uydur yaşa deniyor. İslam protestanlaştırılıyor. Ahirette hesap vermenin olmadığı bir dindarlık, ölüm ötesini yok sayan, dert edinmeyen bir dini hayat yaygınlaştırılıyor. Allah’tan ümit kesilmez deniyor, rahmeti geniştir deniyor. Dünya hayatı ahiretten hayırlıdır noktasına kadar varıyor iş. Dünyanın geçici bir hayat, imtihan yeri olması esas alınmıyor artık; dünya, tatil ve eğlence yeri olarak algılanır hale geliyor. Ortaya bireyci, çıkarını her şeyin üstünde tutan, pragmatist, sonuç odaklı düşünen, fırsatçı, konformist, hedonist bir insan tipi çıkarıyorlar dünyanın her yerinde; dindarlık bu deniliyor.. Müslüman da Yahudi de Hristiyan da Budist de Hindu da bu insan artık. Peygamber sevgisi, kişiyi yüceltme ve duygusallıkla hastalıklı bir romantizme götürülüyor. Güzel ahlakıyla, eylemleri ve işleriyle örnek, kişilikli, hukuku üstün tutan peygamber yok ediliyor; Yahudilerin yaptığı gibi olağanüstü masal kahramanı haline getiriliyor. Daha da kötüsü ümmetsiz bir peygamber ve ümmet bilincini içermeyen bir peygamber sevgisi üretiliyor..

Ümmet sevgisi, Allah’a imanın somut tezahürü; Allah ve peygamber sevgisini kişiliğe yerleştiren ihlas, kardeşlik ve fedakarlığının, İslam diğergamlığının ve ahlakının özüdür.

ALLAH’IN RAHMETİ ÜMMET SEVGİSİNDEDİR

On dört asırlık İslâm tarihi; îman kardeşliği kıvamının yakalandığı devirlerdeki ihtişam, zaferler ve fetihler; yaşanmadığı devirlerdeki sefalet, hezimetler ve kayıplar manzumesidir. O kardeşlik varsa, Endülüs bir avuç müslümanla fethedilmiş; o kardeşlik yerini tefrikaya ve düşmanla ittifâka terk etmişse, yüz binlerce müslümanın durduramadığı bir hezimet ve fâcia ile o topraklar kaybedilmiştir.

Müminler kendi aralarında ise tam bir ihlas harcı ile yekvücut bir bina gibi kardeştirler. Âyet-i kerîmede şöyle buyurulur: “Allah, kendi yolunda bünyân-ı mersûs (parçaları kurşunla kenetlenerek yekpâre hâline gelmiş olan sağlam bir bina) gibi saf bağlayarak çarpışanları sever” (es-Saff Suresi, Ayet: 4).

Bu yekpare bina imgesi, Müslümanların istikmet üzere yaşamalarının, Hak yolundaki azim ve gayretlerinin; hem maddî olarak liderli, teşkilâtlı, planlı, programlı, tertipli, düzenli olması gerektiğini, hem de kalbî olarak aynı dava etrafında ideal birliği sağlamış olması gerektiğini; yine niyet birliği, inanç birliği, düşünce birliği ve eylem birliği içerisinde bir araya gelmiş; aralarında hiçbir sıkıntı ve menfî duygu olmaksızın kenetlenmiş olmalarının îcâb ettiğini ifade etmektedir. Bugün Müelümanlık işin fikir birliği yetmemektedir, hareket birliği gerekmektedir. Ümmet denilen bu toplumu bir arada tutan, inandığı hakikatler etrafında, iman kardeşliğinde bütünleşmesi,........

© Haber7