Günümüzü gecemizi donatan ve Türkiye’nin o’nla yatıp kalktığı, adına “siyaset” dediğimiz kavramı, gelin danışalım, bu yazıda! Siyasetin tanımına girecek değilim; haddizatında burası sınıf kürsüsü de değil. Hoş, bir üniversitede ders vermeye yeltendik, çalıştığımız “x” belediye şirketi de “üniversitede sigortalı gösterirler seni, ona göre de sözleşmene aykırı, ihtar alırsın” diyerek meseleyi kapattırdı, sağ olsun! Hani bu da bir siyaset değil mi?

Konumuza savlet edersek siyaset; pratik aklın ürünüdür ve gereği kadar ahlakı, hukuku, hatta dini kullanmaktan çekinmeyen insan uğraşısıdır. Her dem apolitik olmaya çalışıp da bir türlü becerememiş ben âcizin lügatinde bir edep aşımı iş, insan yaratımı en muazzam hadsizlik düzeneği siyasettir. Yani siyaset ne sanat ne ideoloji ne de bir dünya görüşüdür; tüm bunların hoyratça kullanıldığı en madrabaz insan edimidir, o kadar! “Pratik akıl” diyoruz ya.. Cündioğlu’nun aktarımı ile Kant, “pratik aklı” esasta akıl olarak görmemiştir; ona göre “pratik akıl” denilen şey, irade ve istemden başkası değildir. Kant’ı haksız çıkaracak esbapta kendimi görmediğim için; tüm pratik davranışların derinliğinde irade ve istemin bulunduğunu da kabul ederim.

Şu “iştahın yasalarına” (Spinoza) ram olmuş siyasetin dönüp durup insan yiyen bir canavar olduğu pek malumdur. Ne edelim imdi? Rahmetli büyük yazar Kemal Tahir’in yine o büyük eserinde dediği gibi “kurtlukta düşeni yemek kanundur” hesabı, meseli bağlamakta var; fakat yetmez. Tahir, İttihatçılara dem vurur ki onları çıkaran da batıran da siyaset olmuştur. Başta Enver ve Talat Paşaların ruhu şad olsun! Mustafa Çalık Hocamın da ruhuna dua lütfen…

Pekâlâ! Siyaset akla mı dayanıyor; hani şu “us” dediğimiz şeyin soyut, analitik, tecrübi ve birikimli yasalarını kastediyorum. Vallahi alakası bile yoktur! Siyaset sadece istencin (gücü ve iktidarı elinde tutmak) kutsala, ahlaka ve ideolojiye Truva........

© Habererk