DİYAR-I KALB’DE

Hüsn çağırırsa eğer Aşk gider. Çağırmasa da gider, mesele Hüsn ise eğer… Yol uzar, Aşk kuyuya düşer, bir dev esir alır onu, sihirbaz bir cadının pençesine düşer, cinlerin cirit attığı çölde yolunu kaybeder, Şebbi Yelda’da fırtınaya tutulur, Çin şahının kızı baştan çıkarmak ister ama Aşk gider; bülbül, dudu kuşu, gönül alan, sevimli sülün ona rehberlik eder; yol uzar, her fersahta menzil uzaklaşır, Hüsn varacaksa eğer menzile; “esrar-ı kafiyye” ise mesele alıp getirecek onu, ona bu yolculuğu şart koşan Beni Muhabbet kabilesine verecek, sonra dönüp onlara “Vardım ‘Diyar- Kalb’e, aldım istediğiniz esrar-ı kafiyye’yi, alın kimyanızı, verin Hüsn’ümü bana” diyecek.

Bitmez gibi görünen uzun bir yolculuk sonunda nihayet Aşk varır “Diyar-ı Kalb”e, orada kimyayı teslim alacak kimseyi bulamaz. Yapayalnız olduğunu sandığı anda, kalbinin derinliklerinde Hüsn’ün nefes aldığını hisseder.

Fersah fersah yolculukta, kuyuya düşerken de devlere esir düşerken de sihirbaz cadıyla boğuşurken de Çin şahının kızını defederken de oradaydı, kalbinin içindeydi aslında Hüsn… Ama o hissetmemişti Aşk, ne zaman Diyar-ı Kalb’e vardığını kulağına fısıldadı Sühan, işte o anda sesini duymaya başladı Hüsn’ün içinde atan kalbinin.

Uzun yolculuk sonrasında Aşk anlar ki baştan beri Hüsn içindedir, ayrı değildir ondan.

Hikâyeyi anlatan Şeyh Galip der ki; “Çünkü Aşk Hüsn’dü, Hüsn de Aşkın ta kendisi…”

GEYVE’DE

Tren Geyve İstasyonuna girdiğinde geceydi ama kasaba uyumamıştı henüz, deli bir yağmur yağıyordu; usul usul bir türkü çığırır gibi yağıyordu yağmur. “Diyar-ı Kalb”in yağmurlarıyla ıslanmak da varmış kaderimizde. Onu da ıslatıyor mu sahiden şu anda yağan yağmur? Yok daha neler, ne işi var onun bu saatte dışarıda, hem de böylesine şakır şakır yağmur yağarken. Bir saçak altına sığındı, seyretmeye başladı gökten dökülen rahmeti.

Aşk, Hüsn’ü bulmaya gelmişti Geyve’ye. Hüsn’ün adresi yoktu onda, Sühan yoktu yanında, bülbül, dudu kuşu, gönül alan, sevimli sülün uçmuyordu yanı sıra; trenin camına dayamıştı yanağını, tek adres “Diyar-ı Kalb”ti; tren tünellere girip çıktıkça, bir yerlerde uzun uzun durdukça, eski zaman destancıları trene girip ona bir hikâye satmaya çalıştıkça o, orada değildi, iki kelime saplanmıştı kalbine, bir bölümünü daha önce yazdığı, Hüsn’ün adını usta işi bir akrostişle içine gizlediği şiirin, yazacağı ikinci kısmının üst başlığını bulmuştu:

“Ölüm ve Çerçeveler”…

Hangi çerçeveye almalı burayı? Ne işi vardı burada? Sahiden de Hüsn’ü görmeye mi gelmişti? Nasıl bir anda karar vermişti yaz tatilinde memleketine gelmiş “muhacir kızının” peşine düşmeyi? Ya karşılaşırsa? Ya onu görürse evinin önünde? Ya çarpışırsa bir sokak başında? Küçük yer burası…

Bütün bedeninde ruhunun çalkantılarını hissetti. Fırtına vardı içinde, çalkantının yarattığı dalgalar içini dövüyordu. Onu değil, yaşadığı yeri görmeye gelmişti, çok sonra sevdiği bir şair arkadaşı “insan yaşadığı yere benzer” diye bir dize yazacak, o dizeyi okuduğunda bu yolculuğu hatırlayacaktı.

Kalbinin kapıları, aşkın bütün hallerine sonuna kadar açıktı. Serüven tutkunu değildi, munisti, hatta fazla dinginliğinden şikâyet ediyordu arkadaşları, ama ruhu? Ruhuyla baş edemiyordu işte, serüvenden serüvene sürüklemek istiyordu onu ruhu, bu gece de buraya onu ruhundaki bu serüven tutkusu sürüklemişti.

Lambalar sönmeye başladı evlerde tek tük. Yağmur gittikçe hızını arttırdı. Sırılsıklamdı, saçından başından sular dökülüyordu. Şikayetçi değildi, tam tersine “ne güzel tesadüf” diyordu bu yağmura, bir şeyleri alıp götürüyordu bir yerlerden ama neyi? Evlerin pencerelerin azalan ışıkları çoğalınca içine şu mısralar düştü:

“Bir lamba yanıyor hafif ve sarı;

Garip bir yolculuk, tren ve Geyve.

Bir hançer bölüyor, ah rüyaları:

Bir rüya, bir hançer, bir el; ve, ve, ve.”

Ne iyi etmişim de gelmişim. Bir otel var mı acaba buralarda… Otel mi, ne yapacaksın oteli, buraya uyumaya mı geldin “esmer delikanlı”? Ya ne yapacağım? Sabaha kadar onun izlerini arayacaksın bu sokaklarda, evlerin pencerelerini örten tül perdelerin gerisinde onu hayal edeceksin. Sarı lambadan gözlerini ayırmayacaksın. Bölüp parçalayacaksın onu, evlere dağıtacaksın, saçının her telini bir evde bırakacaksın, kokusunu her evin içine yayacaksın, ayak izlerini kasabanın bütün yollarına düşüreceksin, etekleri her sokakta biraz toz........

© Habertürk