Uzaya giden ilk Türk astronot olarak tarihe geçen Alper Gezeravcı yanında Yörüklere ait bazı sembolleri, aile fotoğraflarını, Türk Hava Kuvvetleri’nde görev yaptığı ilk filonun pençelerini götürmüş. Elbette Türk bayrağı da var. Onca uzay filminden aşina olduğumuz vakumlu yemeklerle besleniyor. Yüzünün biraz şişkin görünmesinin nedeni yerçekimi olmadığı için bedendeki bütün sıvıların yukarıda toplanmasıymış; böylece olduğundan daha kilolu gözüküyormuş. Yoksa yediğine içtiğine dikkat ediyor, zaten yemekler aylar öncesinden kalori hesabına göre denenerek belirlenmiş. Gezeravcı’nın aklı güveçte; en çok “herkesin çok merak ettiği” Türk mutfağından güveci özlemiş. Sanırsınız yıllardır sürgünde vatan hasreti çekiyor, oysa topu topu 14 günlük bir yolculuk bu ve hayırlısıyla döndüğünde istediği kadar güveç yiyebilir.

Döndüğünde bir kahraman gibi karşılanacağına da şüphe yok. Amerika’daki gibi geçit törenleri, ülkenin dört bir yanında astronotla buluşma turu, zafer takları olur mu bilmiyorum. Zira Nobel’den sportif başarılara kadar geçmiş bir göstergeyse, Türkiye kahramanlarını gri renkli devlet töreniyle sınırlandırmaya, kahramanlığı bir şölene dönüştürmemeyi iyi biliyor. Mutlaka ve mutlaka herkese yerini bildiriyor. Ne fark eder; Gezeravcı şimdiden tolumun gözünde mitolojik bir konuma ulaştı.

DOĞRU MALZEME ONLARDA

John Glenn’den Neil Armstrong’a, Buzz Aldrin’e kadar haklarında kitaplar yazılıyor, filmler çekiliyor, madalyalarla onurlandırılıyorlar. Tarih onların hikayesini anlatıyor. Houston’da bir problem olduğu bir atasözü gibi Hollywood sayesinde belleğimize kazındı. Birçok başka pilot arasından uzaya gitmeye hak kazananların adını ezbere bilmemiz, onların astronot olarak seçilmesinin nedeni ise Tom Wolfe’un tabiriyle bu adamlarda “doğru malzeme” olması. Sadece fiziksel ve akıl testlerinden geçmiyorlar; bunu başkaları da başarabilir. Dayanıklılık, direnç, kararlılık, akıl sağlığı ve bilmediğimiz başka sihirli malzemelerin birleşmesiyle seçiliyorlar.

Amerika’nın uzaya gönderdiği ilk astronotları belirleyen Mercury Projesi’ni ayrıntılarıyla “The Right Stuff” kitabında inceleyen Tom Wolfe böyle diyor. Pilotlar arasından seçilen astronotlarla hava kuvvetlerinin başka mensuplarını ayıran o “doğru malzeme.”

Pek çok askeri pilot savaşta canını tehlikeye atıyor, milimetrik hesaplarla yaşam ve ölüm arasındaki çizgide dolaşıyor, bizim güvenliğimiz için kullanması son derece zor ve teknik yeterlilik gerektiren hava araçlarını uçurup indiriyorlar. Ölümle yaşam arasında kaderlerini kendileri tayin ediyor ama hemen hiçbirinin adını bilmiyoruz. Hepsini sadece 30’ar sene arayla Tom Cruise film yaptığında, o da Amerikan ordusuna saygıyla selamlıyoruz o kadar.

Tom Wolfe’u astronotları merak etmeye iten, her iyi gazetecinin ilk çıkış noktası gibi henüz yanıtlanmamış bir soruydu: kendi kaderlerini başkalarının eline teslim etmeye hazır adamların ruh hali. Evet, astronotların, NASA’nın ilk dönem propagandasının aksine uzay yolculuğunun iniş ve çıkışına herhangi bir katkıları yok. Kalkış ve iniş tamamen kontrollü bir şekilde yerdeki merkezden belirleniyor. Kalkışa herhangi bir müdahale........

© Habertürk