Siyonist zindanlarında yıllarca eza çeken Salih el-Aruri, 2010 yılının Mart ayında serbest bırakılmıştı. Özellikle bugün yaşananların bir benzerinin yaşandığı 2014 yılında, adı tekrar gündeme gelmiş ve İsrail tarafından bu savaşın gerekçelerinden biri olarak gösterilmiş, dolayısıyla Hamas’ın en çok aranan liderlerinden biri olmuştu.

Siyonist Netanyahu, Aksa Tufanı Operasyonu’ndan yaklaşık bir buçuk ay önce, Hamas’ın Batı Şeria'daki varlığını yeniden tesis eden, Lübnan’da Hamas hücreleri oluşturan Salih el-Aruri’yi, Siyonist bir alçaklık olan suikastla tehdit etmişti. Aslında on yılından beri bu tehditlere muhatap olan Aruri, 2 Ocak Salı günü Beyrut’taki ofisinde korkakça ve alçakça işlenen bir cinayetle şehit edildi.

Etnik ve dini anlamda karmaşıklığı ile bilinen, çok sayıda din, grup ve aşiretin kendilerine alan açmak için mücadele ettiği bir ülke olan Lübnan’ın başkenti Beyrut için bu katliam ilk değildi.

Lübnan’ın siyasal düzeni etnik ve dini dengeler üzerine kuruludur. Cumhurbaşkanı ve Genelkurmay Başkanı’nın Maruni cemaatine mensup Hıristiyan olmaları gerekirken, Başbakan Sünni, Parlamento Başkanı Şii olmak zorundadır.

1967 Arap-İsrail savaşı yenilgisinin ertesinde, yeni doğan ve mücadelesini sürdürmek için geri bir üs arayan Filistin kurtuluş hareketi, Filistin’e yakın iki ülkeye, Lübnan ve Ürdün’e yerleşmeye çalışmıştı. Ürdün birçok nedenle daha ideal gözüküyordu. Nüfusu yarı yarıya Filistinliydi, İsrail ile uzun bir sınıra sahipti, Batı Şeria hemen yanındaydı. Buna rağmen Ürdün Kralı Filistin hareketlerinin ülke içinde devlet gibi davranmalarına izin vermedi. Hatta adına ‘Kara Eylül’ ismini verilen bir geniş çaplı bir harekât başlatarak, Filistinli direnişçileri geri çekilmek zorunda bıraktı.

Bu sebeple Filistin kurtuluş hareketleri, Kasım 1969’da Kahire’de imzalanan anlaşmayla, diğer bir alternatif olan Lübnan topraklarını kendilerine yurt ve mevzi edinmişlerdi. Kahire antlaşmasına göre, Lübnan’da bulunan Filistin mülteci kamplarının otoritesi, bundan böyle Filistin Kurtuluş Örgütü’ne bırakılacak ve FKÖ İsrail’e karşı eylemlerini, Lübnan topraklarından serbestçe yürütebilecekti.

Lübnan hükümetinin haklı gördüğü bir mücadeleye destek olması tamamen meşru bir eylem olsa da, bu anlaşma Siyonistlerin yayılmacılığına meşru bir gerekçe de oluşturuyordu. Filistin örgütleri Beyrut’a yerleşmiş, başta Arafat olmak üzere Filistin yetkilileri Beyrut’ta ikamet etmeye başlamıştı. Onlarla temas kuran yabancı yetkililer Beyrut’a geliyor, örgütlerin yönetim organları Beyrut’ta toplanıyor, askeri bildiriler ve siyasi demeçler Beyrut’tan yayımlanıyordu.

Beyrut hem uluslararası basının, hem de istihbarat servislerinin cirit attığı; çift taraflı ajanlar, sahte diplomatlar ve eylemcilerin dolup taştığı bir belde olmuştu. Bunlar Filistin örgütlerine sızıyor, casusluk yapıyorlardı. Süreç, Siyonistlerin misilleme gerekçesiyle sürekli toprak işgal edip, sınırlarını genişletmesi, Lübnan’ın parçalanması, yıpranması, en sonunda otuz yıl boyunca Şam’ın vesayeti altına girmesi ile sonuçlandı. Çok sayıda aktörün katıldığı, son derece yıkıcı ve ölümcül olan ve bir türlü sonu gelmeyen iç savaşlarda hayatını kaybedenlerin sayısı yüz binleri bulurken, Lübnan fiilen yok edilmişti.

O yılların Lübnan’ı, milislerin geçit alayları, eğitim kampları ve casus şebekeleri yanında; yayıncılar, yazarlar, araştırmacılar, sinemacılar ve şarkıcılarında mekânı olmuştu. Çünkü ‘Kötülük modern sanatın kurucu üyesi’ olarak Beyrut’ta cirit atıyordu.

Bu kötülüklerden biri,9 Nisan 1973 gecesi yaşanmış, Beyrut’ta kentin bazı mahallelerine Siyonistler saldırılar düzenlemişti. Kalabalık bir komando müfrezesi denizden gelmiş, birkaç gruba ayrılarak belirledikleri hedeflere saldırıp deniz yoluyla geri çekilmişlerdi. Haberlerde, saldırılardan........

© Haksöz