Sevdiğin birinden ya da tutkun olduğun bir şeyden bahsetmek zordur. Neden bu kadar etkilendiğini anlatmak istersin, senin hissettiklerini başkaları da hissedebilsin, seni anlasınlar istersin. Peki onu başkalarına senin gözünden anlatmayı becerebilecek misin? Onu senin gördüğün gibi görebilmelerini sağlayabilecek misin? İşte düğüm burada…

Buz gibi ve rüzgarı bol bir kasım gününde Kalben'le buluşmak üzere vapura binmiş giderken bunları düşünüyorum. Dinlemekten çok keyif aldığım bu kadınla tanışacağım için heyecanlıyım.

Yaklaşık iki saat süren röportajın ardından vapurla kendi yakama dönerken aklımda yine aynı sorular var. Onu benim gözümden görmelerini sağlayabilecek miyim? Kalben'le sohbetimizden aldığım keyfi yazıya dökebilecek miyim?

"Kaygılı biriyim"

Sıcacık bir karşılama ve sıkı bir tokalaşmayla başlayan sohbette Kalben, sık sık adımla hitap ediyor bana. Beni araştırmış, ne mezunu olduğumu biliyor ve kendisinin de Sinema Televizyon okumak istediğini söylüyor heyecanla. Beni yanına gelenlerle hiç tereddütsüz tanıştırıyor, sanki eski bir dostumla sohbet ettiğimi hissettiriyor.

Ben de sohbet edeceğim kıymetli insanları tanımak için küçük adımlar atıyorum öncesinde ve onun neleri sevdiğini, nelere ilgisi olduğunu biraz anlamaya çalışıyorum. Bunu yaptığım zaman daha çok keyif aldığımı fark ettim. Hayattan da sohbetten de… Ve müzik yapma eylemine dair özel bir zaman ayırıp orada bulunmaktan da.

"Çünkü ben kaygılı biriyim biraz" diye açıklıyor Kalben. Ben ister istemez bu kadar açık, bu kadar sıcak, bu kadar korkusuz görünen bir kadının ne gibi bir kaygısı olabilir diye düşünürken açıklamaya başlıyor:

Çok kalabalıklar içinde kaygılı biri olmanın da ilginç bir tarafı oluyor. Bazen insanların içinde rahat olamadığım, içime kapandığım ve utangaç olduğum zamanlar oluyor. Çok utangaç ya da kaygılı tarafım ortaya çıkmasın diye içimdeki fırlamaya araştırma yaptırıyor.

"Madem aynı dayağı yiyoruz o zaman birlikte oturup ağlayabilmeli"

Karşımda emek üzerine hak ettiği kadar düşünen, emeğimize kafa yoran, insanların verdiği emeğe saygı duyan bir kadın oturuyor. Emeğin insanları birleştiğinin bilincinde bir kadın. Birlik olmak üzerine düşünen, beraberliğe inanan, bizi birleştiren şeyleri özümseyen bir kadın.

Emeğimi bir hiçmiş gibi, gazinodan çıkan iş insanının para saçışı gibi saçtığımı, bu memleketin, bu memleketin bütün kurumlarının, üzerimde ne kadar çok baskısının, yargısının, nefretinin, korkusunun olduğunu görmeme yol açan bireysel ve kitlesel deneyimler yaşadım. Bu deneyimleri doğru okumaya, gözden kaçırmamaya çalıştım.

Bu bilince nasıl vardığınıysa şöyle anlatıyor:

'Bu sadece benim başıma değil de hepimizin başına gelen bir şey mi acaba?' Bu soruyu sormak çok işime yaradı. Yani bana yapılan bir şeyin aslında aynı anda........

© Independent Türkçe