Etrafınızda olan bitene ne kadar duyarlısınız? Ya da tersten soralım: Hayata karşı ne kadar kayıtsızsınız? Mutluluğa ya da üzüntüye karşı... Tanıdığınız ya da hayatınızda ilk kez gördüğünüz insanlara, hayvanlara, doğaya ya da kulağınıza bir yerden çalınan haberlere karşı...

Bu bölüm, konuyla ilgili referans noktalarını içerir. (Related Nodes field)

Siz birkaç saniye ayırıp benim vasıtamla kendinize bunu sorarken Tuğçe Şenoğul'dan bahsetmek isterim zira bu yazının konusu kendisinden başkası değil.

Tuğçe'yle müzikal anlamda tanışıklığım, ben diyeyim 2010 siz deyin 2011'e kadar uzanıyor. Bizzat tanışıklığımsa 12 sene öncesine dayanıyor; Üzgün hissettiğim ve Moda'daki bir bankta tek başıma oturduğum tatsız bir günde, hayatımda ilk kez gördüğüm güzel bir kadının yanıma gelip bana "İyi misin?" diye sorduğu ana...

Evet, gördüğünüz üzere kayıtsızlıkla ilgili laf kalabalığımın sebebi belli oldu. Bu anı, bu acı tatlı hatırayı paylaşmak istemiştim. Bunu yaparken de sizi Tuğçe Şenoğul'la benim tanıştığım gibi tanıştırmak istedim.

Beni hiç tanımamasına rağmen üzgün halime kayıtsız kalamamıştı Tuğçe. Aradan 12 yıl geçti, yıllar sonra tekrar bir araya geldik. Hiçbir şey değişmemişti. Hâlâ duyarlı, hâlâ dünyanın derdini kendine dert eden bir kadın vardı karşımda.

"Buruk bir acı var"

"Empati kurabilen herkesin aşağı yukarı benzer bir yerde olduğunu tahmin ediyorum" diyor Tuğçe ve ekliyor:

Bu dünyada yaşıyorsan ve var olan yaşamla empati kuruyorsan, buruk bir acı var. Doğaya bakıp bir şeyleri anlamlandırmaya çalışıyorsun, 'Sonuçta orada da bir savaş var, orada da bir mücadele var' falan diyorsun ama sanki o gerçeklikte gelmiyor insanlar arasındaki savaş. Bütün bunların içinde gerçekten buruk bir acı var. Bir şeyleri değiştirememenin derdi. Ve buna uzaktan şahit olup aynı zamanda yaşamaya devam edebilmek için biraz da yok saymak korkunç bir zorluk.

"Neyse ki tutunduğumuz bir dal var" diye içimden geçirirken Tuğçe zihnimi okumuş gibi kafamdaki düşünceyi tamamlıyor:

İşte bence sanat zaten tam olarak burada devreye giriyor. Muazzam bir güç yaratıyor ve gerçekten nasıl insanları etkileyebildiğini, nasıl dönüştürebildiğini, nasıl gerçekten insana dair o karanlık yapıyı ışığa dönüştürebildiğini görebiliyorsun.

Bahsettiği dönüşümü deneyimleme fırsatı bulduğunu anlatırken "Benim dinleyici ya da izleyici olarak da çok oldu. Bir sanat eserini izlerken ya da dinlerken çok değiştim ve dönüştüm" diyor.

"Ve bu, insanı hayalperest yapıyor" dediğinde gözündeki parıltıyı görmek hiç de zor değil.

Bu, insanı inandırıyor. Gerçekten de belki bir gün bir şeyler iyi olabilir, belki gerçekten güzel şeylerden etkileniriz hep beraber. Onlar için çaba harcamaya çalışırız, onlara odaklanırız.

"Mesela neye odaklanabiliriz?" diye soruyorum.

Soykırım ya da abuk sabuk toprak mücadelesi falan değil de... Kimlik savaşı, türlü ayrımcılıklar ve birbirimizi kabul edememek... Bütün bunlar değil. Mesela bir konseri düşünsene, devasa bir kalabalık hep birlikte. Herkes aynı şey için orada. Dev bir sevgi var. Ne kadar........

© Independent Türkçe